Afgelopen vrijdag werd de Boekenweek zoals gewoonlijk afgetrapt met het Boekenbal, dat voor het eerst sinds de coronaperiode weer terug was in het ITA. Met als thema ‘Ik ben alles’ ging iedereen gekleed in een vleugje roze of oranje de dansvloer op. Zo ook de redactie van de Boekenkrant.
Door Ilse van Oosten
De dag van het Boekenbal begon niet veelbelovend: de natte sneeuw zorgde ervoor dat ik mijn hakken toch maar snel terug in de kast legde. Maar de rij in de kou was het meer dan waard. Eenmaal binnengekomen in de imposante zalen van het Internationaal Theater Amsterdam begon het feest meteen. Snel liep ik – lichtelijk verdwaald – door de kleinere zalen en gangen op de benedenverdieping, waar activiteiten als bingo plaatsvonden, de trappen op naar de grote zaal waar uitgelaten gedanst werd.
Hier begon de eerste echte uitdaging: elkaar vinden op de dansvloer. Met een gedurfd glas rode wijn in de hand baanden dichter Isa Altink en ik ons een weg tussen de dansende menigte door, waarbij we ons best deden onze eigen kleding en de prachtige outfits om ons heen niet te verpesten. Zo zwierde Splinter Chabot langs in een lange cape met knalroze voering en danste Valentijn Hoogenkamp rond in een catsuit bedekt met clowns.
Tussen al dat roze en oranje vonden we romanschrijfster Lucia van den Brink, die blij was dat het feest dit jaar weer in het ITA plaatsvond in plaats van in de Escape. Niet iedereen had dit vergelijkingsmateriaal, want voor sommige aanwezigen was dit hun eerste Boekenbal. Zo ook voor Ananda Serné, die vorig jaar debuteerde en direct met haar debuut op de longlist voor de Libris Literatuur Prijs stond. Ze vertelde me dat ze eigenlijk al een tijd in Noorwegen woont, maar nu even in Nederland is, want het Boekenbal wil je niet missen! Toen ik haar vroeg wat zij het grootste verschil vond tussen de mensen in Nederland en Noorwegen, zei ze dat de Noren een stuk introverter waren.
Nou, van introversie was op de dansvloer van het Boekenbal inderdaad niet veel te merken! Zelfs toen de grote lichten aangingen en de muziek uitgezet werd bleven de meeste feestgangers gewoon verder dansen en praten. Voor mij was dit echter de cue om naar de uitgang te gaan en, tevreden met een broodje kaassoufflé in de hand, de nachttrein terug naar huis te pakken.
