‘Mijn leven begint na deze operatie. Het is mijn geboorte.’ Een enkeltje Venus is een indringende psychologische roman over de zoektocht naar identiteit en de verschillende gradaties van liefde.
Ik lig in een kamer die me vreemd is, ook al voel ik dat ik er hoor. Geratel van een servieskar verderop, elektronische piepjes, gekuch vanaf de gang. Er gaat een telefoon over die niemand opneemt. Onderdrukte stemmen voeren een vertrouwelijk gesprek.
Dichterbij, een schoonmaker in lichtblauw tenue dweilt zich een weg door mijn kamer. Hij knikt me toe.
‘Goedemorgen,’ zeg ik.
‘Pas op, Dick!’
Een verpleegster duwt haar drankkarretje langs de schoonmaker, die kennelijk Dick
heet, mijn kamer in. De stroef geworden wieltjes bootsen een muis in doodsangst na. Ik stel me voor dat ik de klus afmaak, dat ik die muis dood, in ruil voor een glaasje appelsap, of een kopje te sterk getrokken earl grey van het dienblad.
In plaats daarvan moet ik het doen met water, gewoon water. Doktersvoorschrift. Na het klysma eerder op de ochtend moet ik zo goed als nuchter blijven, tot morgen. Mijn maag voert een zinloos protest, de verpleegster houdt voet bij stuk. Ze denkt het goed te kunnen maken met een gezellige grinnik, maar dat werkt averechts. Ze ruikt uit haar mond. Ik wens dat ze afstand bewaart. Vlug pak ik het bekertje aan en knik haar toe. ‘Bedankt.’
Het wachten is begonnen. Ik wacht op wat nu onwaarschijnlijk komen gaat. Mijn verlossing, de verwezenlijking van mijn droom. Het klinkt hoogdravend, ik weet het, en dat is het ook wel een beetje. Goed, misschien dat het op wereldniveau niet echt schokkend is, maar ik druk het zo uit omdat het in mijn beleving wel groots is.
Mijn leven begint na deze operatie. Het is mijn geboorte.
Terug op aarde, hoewel mijn gedachten geen logisch patroon volgen. De hongerige leegte in mijn maag zet de logica van mijn overpeinzingen onder druk. Ik denk aan de melk die thuis in de koelkast staat en over datum zal zijn als ik terugkom. Ik denk aan mijn benedenbuurvrouw die in de veronderstelling is dat ik haar nooit zie gluren vanachter de witte vitrage. Ik denk aan de eerste keer dat ik mezelf naar een hoogtepunt rukte, uitgerekend nu. Het is geen droom, of heimelijke fantasie, maar slechts een jammerlijk getimede gedachte, zonder betekenis. Ik denk onbedoeld aan mijn wijsvinger en duim, die mijn nog kleine geslachtsdeel omsluiten, ik denk aan de
plezierige ontdekking van genot, die me overdonderde. Er is dus toch iets positiefs wat die slurf me kan
brengen, heb ik toen gedacht. Slurf, zo noem ik dat weerzinwekkende ding. Ik ruk mezelf, in mijn jongenskamer, terwijl ik denk aan hoe het ook kan zijn. Ik ruk mezelf om het maar kwijt te kunnen, om maar iets kwijt te kunnen, al doelde ik eigenlijk niet op sperma.
De gedachte is ongepast, behoorlijk ongepast. Ik voel met mijn vingers aan mijn geslachtsdeel. Het stuk vlees tussen mijn benen blijft gelukkig slap, geeft geen blijk van seksuele stimulans. Het draadje dat prikkels van dat soort doorgeeft is op nonactief gesteld, hoewel de zwellichamen sinds twee weken weer vrij spel ebben. Eerst gaven ze me hormonen, nu hebben ze me die weer afgenomen, want dat is veiliger voor de operatie, of iets dergelijks. Ze weten niet hoe moeilijk ik het daarmee heb. Eerst hebben ze me eraan verslaafd gemaakt, toen namen ze het me af. Ze hebben een junk van me gemaakt, realiseer ik me. Ik ben verslaafd aan mezelf zijn en bijna, echt bijna nam ik het voor lief. Nu die hormonen niet meer door mijn lijf stromen tintelt het testosteron, dat zijn laatste kans lijkt te pakken. Mag ik het echt niet proberen? vraagt de mannelijkheid van mijn lijf.
Weet je het wel zeker?
Ja, antwoordt mijn hart. Verdomde zeker.
Boekgegevens
Milou van der Will , Een enkeltje Venus, Uitgeverij Cargo, ISBN 978 90 234 7695 5 paperback (€ 19,90), ISBN 978 90 234 7905 5 e-book (€ 14,99)
