Het leek zo mooi, te mooi om waar te zijn. Axolotl Roadkill veroorzaakte een hype rond Helene Hegemann. Het boek stoomde op naar de top van de bestsellerlijsten en werd zelfs genomineerd voor de Leipziger Buchpreis. En de schrijfster, het hippie-achtie meisje Helene Hegemann, was pas 17 jaar. Het boek beschrijft de coming-of-age van de 16-jarige Mifti, die zich in de hippe Berlijnse muziekscene aan (biseksuele) sex en drugs overgeeft.
Maar dan ontdekt de Duitse weblog ‘Gefuelskonserve’ dat het boek wel érg lijkt op Strobo, het boek van blogster Airen. Bepaalde begrippen kopieerde Hegemann wel erg gretig, en zelfs is een enkele pagina integraal overgenomen.
‘Berlijn is de stad waar we alles met alles mixen,’ schreef Hegemann in Axolotl Roadkill. Plagiaat in de kunsten ligt complex, het heeft vaak een artistieke boodschap, en als passages niet letterlijk zijn overgenomen, wordt de bron al snel ‘inspiratie’ genoemd. Waar ligt de grens? De storm rond Hegemann, aanvankelijk zo positief gestemd, is in elk geval nog niet gaan liggen.
Bron: Berliner Zeitung en Presseurop.
