Simon Vestdijk (1898 – 1971) schreef sneller dan god kon lezen, vond Prins der Nederlandse Dichters Adriaan Roland Holst. Simon Vestdijk begon zijn literaire carrière echter pas na zijn dertigste. Het eerste boek dat hij naar zijn uitgever bracht, werd geweigerd. Te dik, te gedurfd, en een te groot risico voor een debutant. Het manuscript, Kind tussen vier vrouwen, belandde weer op Vestdijks bureau. Maar het bleef geen loze stapel papier, integendeel. Het werd de voedingsbodem voor een van de meest succesvolle cycli uit de Nederlandse letteren: de acht Anton Wachterromans.
Waar ging Kind tussen vier vrouwen over? Het was een roman die op autobiografische gebeurtenissen was gebaseerd. Centraal staan vier vrouwen die een hoofdrol speelden in Simon Vestdijks leven: zijn moeder, dienstmeid Janken, en schoolliefjes Marie van de Boogaard en Ina Damman. In Kind tussen vier vrouwen loopt Vestdijks alter ego, Anton Wachter rond, in het ‘alter ego’ van Vestdijks geboorteplaats Harlingen: Lahringen. In meer dan 500 pagina’s verwerkte Vestdijk zijn eigen belevenissen en indrukken.
Niet uit het veld geslagen door de reactie van zijn uitgeverij nam Vestdijk elementen uit het manuscript over, en werkte die uit tot nieuwe boeken. Er kwam zijn officiële debuut, Meneer Visser’s Hellevaart, en, als eerste Anton Wachterroman, Terug tot Ina Damman, het derde deel van de cyclus. Daarna het eerste Anton Wachter-deel, Sint Sebastiaan. En het tweede deel, Surrogaten voor Murk Tuinstra. Vestdijk vestigde rap zijn naam als schrijver en werd al snel gezien als ‘één der groten’, en schreef meer dan vijftig boeken. Maar voor het manuscript van Kind tussen vier vrouwen was het lot eigenzinniger: hoewel Vestdijk ook voor latere boeken putte uit dit manuscript, gaf hij het bij leven niet meer uit. Pas nadat Vestdijk in 1971 was overleden, kreeg het de aandacht die het verdiende: het werd alsnog uitgegeven, en geniet grote populariteit onder Vestdijk-liefhebbers.
