De wraak van Miren van Mirjam Gielen -

De wraak van Miren is het tweede deel van de avontuurlijke trilogie Tempel van de Spiegels. Sybilla, Catalí en Marthe hebben de Maanspiegel terug, maar de Zonnespiegel is nog steeds verdwenen. De vriendinnen laten de tempel achter zich en gaan op zoek naar de antwoorden op hun vragen én naar de Zonnespiegel.

Sybilla pakte haar tas en propte haar mantel erin. ‘Nee!’ riep Marthe, maar Catalí pakte een tweede tas.
‘Ze heeft gelijk. We moeten weg. Nu! Als vrouwe Noomi straks bij ons komt kijken, is het te laat.’
Marthe aarzelde nog even, maar volgde toen het voorbeeld van de anderen. ‘Pak niet te veel in,’ zei ze. ‘We zullen het zelf moeten dragen, want we kunnen nooit bij de stal met de paarden komen zonder opgemerkt te worden. We zullen te voet moeten gaan. Leg de dekens zo dat het net lijkt of je gewoon in je bed ligt. Met een beetje geluk denkt vrouwe Noomi dat we al slapen en heeft ze niet door dat we weg zijn.’
‘Wat een geluk dat Babata en Shaheen bij Ximen zijn,’ zei Catalí. ‘Hij zal goed voor ze zorgen. Misschien kunnen we nog een berichtje…’ Ze stopte toen ze vlakbij een geluid hoorde. Zou dat vrouwe Noomi al zijn?
‘Geen tijd voor berichtjes,’ siste Marthe. ‘Ben je klaar, Syb?’
Sybilla’s gezicht zag bleek, maar ze knikte vastberaden. Ze hees haar tas op haar rug en verbeet de pijn die dat opleverde. Haar hart bonsde in haar oren. Ze haalde diep adem. ‘Ik laat me door niemand meeslepen naar Darcia. Laten we gaan.’
Marthe opende de deur van de kamer. Het kleine gangetje erachter was donker en stil. Aan de ene kant leidde een deur naar de Tempelhal. Daar kwam wat licht door een kier en ze hoorden er iemand lopen. Aan de andere kant was een buitendeur. Ze liepen er op hun tenen naartoe en Catalí opende hem heel voorzichtig. Buiten was niemand, alles leek veilig.
Hun gezichten waren in het maanlicht wit als sneeuw. Ze keken elkaar onzeker aan. Waar moesten ze nu heen? naar links? Naar rechts? Marthe dacht na. Ze had hier haar hele kindertijd gewoond, maar dat was al jaren geleden.
Het tempeltje lag midden in de stad. In de muur die als een beschermende ring om de huizen heen lag, zaten een aantal poorten, die ’s nachts waarschijnlijk allemaal bewaakt werden. Ze haalde diep adem. Moesten ze zich in de stad zelf verstoppen? Maar waar dan? Ze waren nergens veilig. Zelfs niet als ze de stad uit konden. Rondom Abdera lagen alleen kale heuvels met hier en daar een kleine boomgaard en velden met graan. Ze zouden overal zichtbaar zijn, van verre al. Of toch niet? Haar gezicht klaarde op. Ze wenkte de anderen.
‘Hier kunnen we erin,’ wees Marthe. ‘Hier begint de schacht. We zullen langs een ladder naar beneden moeten klauteren.’
Ongelovig staarden Catalí en Sybilla naar het pikzwarte gat in de grond. Dat kon ze niet menen…
‘Ik hoop dat de ladder nog goed is,’ zei Marthe zorgelijk, terwijl ze op de grond ging zitten en haar benen in de gapende ruimte stak. ‘Deze ingang wordt zo te zien niet veel meer gebruikt. Als het kanaal zelf maar goed onderhouden wordt. Soms stort het in…’
‘Ik word hoe langer hoe blijer met je idee,’ kreunde Catalí. Ook Sybilla keek argwanend en maakte nog geen aanstalten om Marthe te volgen.
‘Maar wat willen jullie dan?’ siste Marthe. Haar hoofd stak nog net boven de grond uit. ‘We kunnen ons nergens anders verstoppen. Niet in de stad en zeker niet erbuiten. Geloof me, ik heb hier vroeger heel veel gespeeld. Ik weet wat ik doe.’