Je hebt nu twee boeken geschreven, dus je hebt een oeuvre. Wat zijn de overeenkomende, Weijtsiaanse motieven?
‘In beide boeken probeer ik een brug te slaan tussen de hoge en lage cultuur. In Art. 285b zijn dat de werelden van enerzijds de gecultiveerde, hoogstaande klassieke muziek en anderzijds de donkere wereld van peepshows en porno. In Via Cappello 23 verbind ik de kunstwereld, net als de klassieke muziek hoogstaand en gecultiveerd, met het internet, eveneens een duistere, grillige wereld. Grappige overeenkomst is natuurlijk dat in beide titels een cijfer voorkomt – en een femme fatale.’
Hoe komt die duistere kant van het internet in het boek naar voren?
‘De hoofdpersoon is een kunsthistoricus die in de problemen komt als filmpjes, die hij van een van zijn leerlingen gemaakt heeft, op internet terechtkomen. Dat is een actueel gegeven: iedereen kent websites als www.youtube.com, waar iedereen filmpjes van zichzelf en elkaar plaatst. Mensen worden uitgedaagd te spelen met hun identiteit.
Tegelijkertijd is er een sterke drang naar authenticiteit. Op televisie zie je dat: programma’s gaan uit de studio’s, uit de gelikte sfeer van presentatoren. De mensen thuis spelen een grotere rol. Onbekende Nederlanders die bekend worden, aan De Gouden Kooi deelnemen. Dat levert authentieke beelden op, individuen worden belangrijk.’
Een zoektocht naar authenticiteit?
‘Die zoektocht is de kern van Via Cappello 23. Maar dat speelt niet alleen rond die websites, ook in een andere wereld die in het boek beschreven wordt, de kunstwereld, vindt de zoektocht plaats. In de Renaissance gebruikte een schilder voor zijn schilderijen meerdere modellen. Van al die vrouwen nam hij dan het mooiste over, om zo een vrouw met mythologische schoonheid te schilderen. Maar wat is de identiteit, de authenticiteit, van die vrouw? Titiaan gebruikte voor het eerst één enkel model, en wist die authenticiteit daardoor beter vast te leggen. De vrouwen op zijn schilderijen werden persoonlijker.’
Hoe speelt de titel, een adres, hier een rol in?
‘Het verhaal speelt in Venetië, maar de Via Cappello ligt in Verona. In Shakespeare’s Romeo en Julia speelt de beroemde balkonscène zich op nummer 23 af. Het gebouw op nummer 23 heeft oorspronkelijk echter helemaal geen balkon, dat hebben ze daar later alsnog neergehangen. Er is dus niets authentieks aan, maar mensen zoeken daar toch naar. Massa’s toeristen en stelletjes schrijven hun namen en hartjes op de muur, stoppen briefjes in de spleten. Fictie heeft feit daar echt overwonnen.’
Art. 285b was deels een succes omdat het boek op een autobiografisch gegeven stoelt. Hoe verklaar je dat?
‘Een autobiografisch element heeft, denk ik, ook weer te maken met die hang naar authenticiteit. Een “waargebeurd” verhaal, in plaats van een verzonnen verhaal. Ik ben in Art. 285b nauwkeurig bij mijn eigen zaak gebleven. Zo zijn de brieven, de parketnummers en dergelijke letterlijk overgenomen. Maar je moet als schrijver het verhaal nooit te dicht bij jezelf zoeken, dan wordt het erg moeilijk om je emotie erbuiten te houden en het voor de lezer begrijpelijk te maken. Ik heb het grootste gedeelte van Art. 285b daarom in de derde persoon geschreven.’
Heb je na het succes van Art. 285b druk ervaren bij het schrijven van Via Cappello 23?
‘Niet tijdens het schrijven. Dan ben ik altijd geconcentreerd bezig in het schrijfproces en denk ik niet aan het succes of aan de moeilijkheid een veelgeprezen debuut te moeten overtreffen.’
Er wordt wel eens gezegd dat het schrijven van een tweede boek het moeilijkst is…
‘Daar zit zeker een waarheid in. Voor schrijvers die geruisloos gedebuteerd zijn en dan met een tweede boek moeten komen, is het moeilijk. Maar ook als je debuut succes heeft gehad, moet je wat laten zien met je tweede boek. Ik voel het als een steun.’
(Voor Weijts’ weblog De Weijtse Blik, zie www.weijts.blogspot.com)
Christiaan Weijts, Via Cappello 23, Uitgeverij Arbeiderspers, ISBN 9789029566988 (€ 18,95)
