‘Meneer, kijk! Luitenant Salitov!’
‘Ja, ik zie het.’
De twee mannen beenden met grote stappen door de diepe sneeuw en kwamen samen bij het lichaam dat aan de dikke tak van de doorbuigende boom hing.
‘Waren we hiernaar op zoek?’ bracht Ptitsin hijgend uit. Hij was buiten adem en met zijn blozende wangen leek hij wel een opgewonden schooljongen.
Salitov gaf geen antwoord. In de brief die ze hem hadden laten zien werd gesproken over moord, niet over zelfmoord.
‘Is hij dood, luitenant?’
‘Natuurlijk is hij dood, sufferd.’ Er zat ijs in de baard van de man en sneeuw op zijn pet en schouders.
‘Zullen we hem naar beneden halen?’
‘Nee! Laat hem hangen, hoor je me? Raak hem niet aan! Niets aanraken.’
‘Wie is het, luitenant?’
Salitov negeerde weer de vraag.
‘Ik heb nog nooit eerder een lijk gezien.’ Ptitsin keek verbaasd omhoog naar de starende ogen.
Omdat Salitov een bult zag in de jas van het lijk, stapte hij naar voren en maakte die behoedzaam open. ‘Nou, kennelijk is er toch een moord gepleegd,’ merkte hij op toen hij de bebloede bijl zag die in de riem van de man was gestoken.
‘Luitenant,’ zei Ptitsin peinzend. Zijn verwarring gaf zijn stem een klaaglijke klank. ‘Hoe heeft hij het gedaan?’
‘Waar heb je het over, jongen?’
‘Ik bedoel, hoe heeft hij zichzelf opgehangen? Het touw is om de stam van de boom geknoopt. Ik snap hoe hij het touw om de stam heen heeft gegooid, een strop heeft gemaakt en die strak heeft getrokken. Maar hoe heeft hij zichzelf opgeknoopt?’
Er stak wel enige logica in wat de jongen zei. Salitov keek omhoog naar waar het touw om de stam was vastgemaakt, vlak onder een verticale inkeping in de bast. Daarna bekeek hij de dunne berkentakjes. Zijn oog viel op een grijsachtig papiertje dat aan een twijg zat vastgeprikt. Hij wenkte Ptitsin naderbij.
‘Wat is er, luitenant?’
‘Ik wil dat je me op je schouders neemt.’
‘Pardon?’
‘Door de knieën en neem me op je schouders.’
Ptitsin keek even verbijsterd om zich heen, maar bukte toen zodat Salitov schrijlings op zijn schouders kon gaan zitten.
‘Omhoog!’
Ptitsin kwam schommelend overeind en slaakte een kreet vanwege de zware inspanning. Toen Salitov zijn arm uitstak om het stuk papier te pakken, raakte Ptitsin uit balans. Even leek het alsof ze zouden vallen. Maar op heldhaftige wijze slaagde Ptitsin erin zijn evenwicht te hervinden. Daar had Salitov allemaal geen oog voor. Hij vloekte en schopte de man onder hem met zijn hielen, alsof hij een paard de sporen gaf. ‘Dichter naar de boom toe, verdomme!’
Ptitsin reageerde met een brul en strompelde een stap verder de helling op. Nu kon Salitov bij zijn beloning.
‘Zakken!’
Ptitsin zakte kreunend door zijn knieën. Daarbij viel zijn pet van zijn hoofd en in plaats daarvan werd zijn gezicht onder de sneeuw bedolven toen Salitov over zijn hoofd heen afstapte.
‘Wat hebt u gevonden, luitenant?’ vroeg hij toen hij zijn pet had opgeraapt en wankelend weer rechtop was gaan staan.
Salitov bekeek het papier met een uitdrukking van boze triomf op zijn gezicht. ‘Ha! Dat zal hem leren!’
‘Is het een aanwijzing, luitenant?’
Salitov stak het stukje papier in zijn portefeuille en bekeek de grond nauwkeurig. Hij ontdekte op enige afstand van de boom een sneeuwhoop die een verdacht rechthoekige vorm had.
‘Daar,’ wees Salitov.
R.N. Morris, De fluwelen bijl, Cargo, ISBN 978 90 234 2347 8 (€ 18,90)
