Ik heb voorlezen altijd al leuk gevonden. Voor mij is het dan ook een makkie. Geef me een boek en ik lees voor. Peanuts om de ideale voorleespapa uit te hangen.
Inmiddels weten we dat voorlezen een hele rits aan voordelen biedt voor de luisterende kinderen. Maar ook als ouder is het niet zonder beloning; als je het een beetje goed doet houden je kinderen er ook nog eens een paar prettige jeugdherinneringen aan over. Maar wat als je als papa of mama dat voorlezen helemaal niet zo’n feest vindt en je kinderen jouw voorleespogingen ook niet echt kunnen waarderen? Nu is voorlezen best een dingetje. Het is niet altijd iets wat je maar automatisch mee krijgt. Sommige mensen gaan er maar een beetje vanuit dat het iets is wat iedereen kan. Maar dat is een misverstand. Zelfs onder (bekende) schrijvende kinderboekencollega’s zitten vakbroeders die veel beter schrijven dan voorlezen. Heel veel beter zelfs. Maar er is hoop. Goed voorlezen begint bij de keuze van het juiste boek. Het is namelijk van belang dat het boek goed voor te lezen is. Sommige boeken mogen dan populair bij je kinderen zijn, als jij er niet verbaal mee weg komt wordt het geen succes. Ik denk dan altijd: het is mijn toneelstuk en de kinderen zijn mijn publiek. Als ik niks met het stuk kan, heeft het publiek er ook niets aan.
Er zijn boeken die ik echt mijd. Waar ik niet uit kom. Waar ik na een halve pagina de weg in kwijt raak. Die komen op mijn blacklist. Hoe leuk mijn publiek het boek ook vindt. Maar zelfs met een ideaal boek ben je niet altijd koning. Zoals bij alles in het leven is ook hier ervaring en oefening broodnodig. Want je moet een keer in de stemmetjesval zijn getrapt om je te realiseren dat je dan wel heel erg je kop erbij moet houden om de juiste stem bij de juiste personages te gebruiken.
Oefening maakt je brein voorleessoepel. Maar helaas. Het kan ook zomaar zo zijn dat dat hele voorlezen niets voor je is. En dan is er natuurlijk nog niets aan de hand. Want stiekem schijnt luizenmoeder of luizenvader toch een hoger gewaardeerde functie te zijn dan voorleesouder.
Patz
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie februari 2015
