December is voor mij altijd wel een dingetje geweest. Veel feestjes in dezelfde maand gepropt. Teveel feestjes. Niet alleen Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw, ook valt mijn eigen verjaardag in deze feestmaand.
Je zou denken dat het als kind geweldig moest zijn. Een maand waarin de feestjes maar doorgaan en doorgaan. Een neverending story vol presentjes. Niet alleen bracht Sinterklaas ons een jutezak vol ingepakt moois, ook de Kerstman kroop ’s nachts naar binnen om een flinke berg cadeaus onder de kerstboom achter te laten. Maar het was altijd meer een té grote reep chocolade. Het lijkt heerlijk, maar al snel ben je misselijk van al dat lekkers. Zo voelde december voor mij aan. Een feestje dat altijd eindigde met een snoep- en cadeaukater. Maar december had soms nóg een feest. Het was een cadeau groter dan alle andere cadeaus. Dit feest kende geen kater.
Soms, als ik erg geluk had, viel er in december sneeuw. Echte sneeuw. Niet van die natte, het-blijft-vijfminuten-liggen-sneeuw maar sprookjes- en verhalensneeuw: droge sneeuw die bleef liggen tot er een dikke laag van lag. En ik was gek op verhalensneeuw.
Ik woonde aan de rand van de stad. De polders die tot de huizen reikten veranderden voor mij in poollandschappen. Poollandschappen waar ik als klein jongetje al die feesten kon ontvluchten. Was ik heel even een poolreiziger. Met een dikke jas met wanten, die met een draad door mijn twee mouwen met elkaar verbonden waren, en een warme schaatsmuts kon ik als klein jongetje uren door de sneeuw lopen. Het kraken van de sneeuw onder mijn schoenen, het gedempte geluid en het vreemde licht, ik kan het me zo weer voor de geest halen. Als het echt hard ging sneeuwen was het dubbel feest. Ik kan me nog herinneren dat de stad dan achter mij verdween in de sneeuwwaas en ik echt een poolreiziger was geworden als ik door de witte weilanden dwaalde. Ieder jaar bedacht ik me dat ik twee tennisrackets moest vragen op een van de vele decemberfeestjes, zodat ik deze als sneeuwschoenen onder mijn schoenen kon binden. Of hoe leuk het zou zijn om met een tent en een slaapzak een keertje in de sneeuwstorm te overnachten? Ik maakte geweldige avonturen mee. En helemaal in mijn eentje. Een klein jongetje met een hele grote berg fantasie die urenlang door de sneeuw kon dwalen, genietend van het mooiste decembercadeau.
Patz is liefhebber van Planeten en Sterren, Verzamelaar van Buitengewoon Rare Objecten, Notoire Leunstoel Avonturier, Amateur Schatzoeker, Verhalenjager, Ambassadeur van de Fantasie en oprichter/verhalenmaker Wonderbaarlijke Verhalen*laboratorium CircusPatz.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie december 2015
