‘Dat gaat toch geen kind lezen’. Het is wennen als je voor het eerst zulk commentaar krijgt als je je pas verschenen boek laat zien. Laat zien. Zelfs de aanblik van het boek doet de betreffende moeder met haar ogen rollen. Alsof ze weer een meisje van veertien is.
Duh!
‘Te dik. Veel te dik. Dat schrikt af. Geen enkel kind gaat dat oppakken. Laat staan lezen…’
Zoals jullie misschien wel weten ben ik een voorstander van het wegnemen van leesbarrières. Het verrijken van kinder- en jeugdboeken staat bovenaan mijn lijstje. Zorgen dat we kinderen hoe dan ook aan het lezen krijgen. Over de drempel trekken. Jammer genoeg vinden veel kinderen lezen maar een ingewikkelde bezigheid. Ik kan daar een hele lijst van mogelijke oorzaken van geven. Veel kinderen zijn alleen niet alle kinderen.
Niet voor ieder kind is lezen een strafexpeditie. Niet ieder kind hoeft een boek ingelokt te worden. Veel kinderen hebben helemaal geen last van leesbarrières. Laatst klaagde een moeder dat de boeken niet aan te slepen waren. Het leven van een loser in één dag. Sterker nog: in drie uur!
Ik noem dat soort kids leesmachines. Als hongerige leeuwen storten ze zich op alles wat ze lezen kunnen. Een Donald Duck-pocket in tien minuten, een Roald Dahl in een dag. Een dikke Harry Potter of een Hunger Games in drie dagen. Deze hongerige leesleeuwen (vaak leeuwinnen) bewegen ook nog eens in groepen. Samen lezen en bespreken ze hun laatste vangsten. Natuurlijk. Dit zijn misschien niet de meeste kids.
Een rondje door het assortiment van een gemiddelde boekwinkel leert dat de boekenmakers en boekeninkopers er bijna van uitgaan dat niemand meer wil lezen. Een kinderboekenuitgever bestempelde laatst dikke jeugdboeken per definitie als ‘ontoegankelijk’. Die uitgeverij maakt boeken voor kinderen die hun boeken niet willen hebben. Lijkt me ingewikkeld om op die basis aan de slag te gaan.
Soms is het heerlijk om als boekmaker eens ‘commercieel niet slim’ een boek te maken voor de groep van kinderen die wel graag wil lezen. Om 480 pagina’s vol avontuur in een dikke band te stoppen. Om de ouders blij het boek op te zien pakken en al die kids te zien lezen en lezen. De leesmachines op volle kracht aan het werk te zien. Tot ze met een rood hoofd en voor de ouders veel te snel de laatste pagina omslaan.
‘Nu al uit?’ zie ik die ouders met rollende ogen zeggen.
Duh!
Dit artikel verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2014.
