Ik kwam het ding dagelijks tegen. Als ik samen met mijn vriendje die acht kilometer naar school fietste was het een ijkpunt. De oude schoorsteen lag precies in het midden van de dagelijkse rit naar school.
Ik ben die schoorsteen honderden keren voorbij gefietst. Al die keren was de schoorsteen slechts een vuurtoren op mijn reis naar school. Een teken dat we halverwege waren. Op een mistige ochtend, we konden nog geen tien meter voor ons uit kijken, veranderende de schoorsteen. Net voordat we bij het midden van onze reis waren, brak de mist open en doemde de bakstenen toren als een berg boven de mist uit.
Twee jongetjes keken omhoog. Plots was het geen schoorsteen meer. Geen ijkpunt. Het was een berg. Ik kan me nog herinneren dat we beiden stopten. Een avonturenzaadje ontkiemde simultaan in ons jonge puberbrein. De schoorsteen daagde ons uit.
Vanaf die dag was het geen ijkpunt meer. Het was een avontuur. Dagelijks stokte ons gesprek over televisie en stripboeken en veranderde het in avonturenpraat. Binnen een paar weken lag er een plan. De schoorsteen moest beslecht worden. Op een zaterdagmiddag beklommen we de berg. Veertig roestige beugels brachten ons naar de top.
We hadden er geen moment over nagedacht dat het best gevaarlijk zou kunnen zijn. De schoorsteen was ook behoorlijk hoog. Dat voelden we pas toen we boven waren. Boven zaten we op een dunne rand. Tussen twee afgronden in. Het uitzicht was geweldig, maar al snel kwamen er andere gedachten naar boven. Was dit wel zo’n goed idee? Iemand beneden schreeuwde naar boven. Een ouder stel was met de fiets gestopt en keek naar boven. Toen stopte er nog iemand. En nog iemand.
Plots kregen we de bibbers. We wilden weer naar beneden. Maar het lukte niet. We konden ons alleen maar vasthouden. Onze avonturenmoed was verdwenen. Het liep uit de hand. Schreeuwende mensen. Politiewagens. Sirenes. Brandweerauto’s. Boze mannen met snorren. Een reporter van de plaatselijke krant en een paar weken huisarrest. Meer schade hadden we gelukkig niet overgehouden aan het avontuur.
Ook was er een stukje in de krant. Een hoge schoorsteen met bovenin twee kleine puntjes. Als je goed kijkt, zie je op de zwart-witfoto dat iemand hoog op de schoorsteen zijn duim omhoog steekt.
Het krantenstuk is een dierbare herinnering. Maar wel een herinnering die ik angstvallig voor mijn twee zoons verborgen houd.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant,editie mei 2015
