Ik moest even met mijn ogen knipperen. Volgens mij moet ik een jaartje of zeven zijn geweest. Tussen de grote rode mijter en die dikke witte baard herkende ik mijn zwager.
Geen haar op mijn hoofd die erover dacht om alarm te slaan. Om de mijter van zijn kop te trekken. Om te roepen dat ik hem natuurlijk herkende.
Stiekem wist ik natuurlijk allang dat Sinterklaas helemaal niet bestond. Dat mijn oudere broer altijd via zijn slaapkamerraam de zak met cadeautjes voor de voordeur neerzette en op de deur bonkte. Ik kan mij zelfs herinneren dat ik wist waar ze de cadeautjes verstopten lang voordat het Sinterklaasavond was.
Maar dit ging toch wel te ver. Dachten ze nu echt dat ze het risico konden nemen om een persoon als Sinterklaas uit te dossen die ik bijna wekelijks voorbij zag komen?
Mijn verontwaardiging was ook weer snel verdwenen. Mijn liefde voor het Sinterklaasverhaal verdreef de belediging. Dit grote warme toneelstuk was te leuk om het doek te laten vallen. Dus ik lachte verlegen, zong een liedje en kreeg mijn cadeau.
Mooi dat zo’n wankel verteld verhaal toch zoveel kracht had. Want het verhaal vloog overal uit de bocht. Iedere Sinterklaas had zo’n beetje een ander gezicht en de pieten namen niet eens de moeite om hun handen te schminken; iedereen deed maar wat. Een half uurtje na de aankomst in Harlingen reed de Sint al vrolijk door de straten van Maastricht.
Verder dan dat ze het grote boek van Sinterklaas kwijtraakten ging het Sintverhaal op tv toen ook al niet. En ieder jaar was het weer raak. Weer raakte hij het boek kwijt. En weer kwam mijn zwager doodleuk verkleed als Sinterklaas de huiskamer binnen om als eerste mijn oudste zus – zijn vrouw- op zijn schoot een liedje te laten zingen. En iedereen maar lachen. Prutsers waren het.
Het is van alle tijden. Vorig jaar was de Sint wederom iets kwijt op tv en speelde Dieuwertje haar slechte -maar o zo leuke – toneelstukje. Vorig jaar passeerden twee Sinterklazen elkaar op klaarlichte dag in een drukke winkelstraat in Utrecht. Geen kind dat zich ook maar afvroeg hoe dat kwam.
Of zouden ze het allemaal allang weten? Een paar swipes op de iPad en je weet als kleuter hoe het allemaal echt in elkaar zit. Maar allemaal houden ze dit prachtige maar stiekem behoorlijk knullige verhaal in stand. Precies zoals ik dat deed. En gelijk hebben ze.
Dank u Sinterklaasje!
Patz is liefhebber van Planeten en Sterren, Verzamelaar van Buitengewoon Rare Objecten, Notoire Leunstoel Avonturier, Amateur Schatzoeker, Verhalenjager, Ambassadeur van de Fantasie en oprichter/verhalenmaker Wonderbaarlijke Verhalen*laboratorium CircusPatz.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie november 2015.
