Zo gewoon en oer-Hollands als haar voornaam, zo sprookjesachtig is haar achternaam: Truus Rozemond.
Als onderwijskundige heeft ze al flink wat publicaties op haar naam staan. Het is echter altijd haar ambitie geweest om fictie te schrijven. Een compleet ander genre, een totaal andere aanpak. Als Truus écht iets wil, doet ze dat ook. Via de mail vroeg ze mijn begeleiding bij het schrijfproces van haar roman Een verwaarloosd huis, dat als hoofdthema de mantelzorg zou hebben. Het is altijd goed als een boek een duidelijk ‘haakje’ heeft waaraan je de inhoud kunt ophangen; dit thema leek echter geschikter voor een non-fictietitel.
Als Truus het appartement van Magonia binnenkomt, staat de deur naar het terras open. Aan de straatkant komt een vuilniswagen voorbij. Ons gesprek begint met koffie en een stroopwafel, maar verschuift al snel naar de personages in het boek. Het wordt me duidelijk dat deze vertelling weliswaar over mantelzorg gaat, maar ook over familierelaties, buren, verantwoordelijkheid, liefde, twijfels en daadkracht. Het verhaal speelt in een van die buurten die we in iedere grote stad kennen, gebouwd in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Tuindorp, Oog in Al, Tuinwijk. Al pratend ontdek ik dat Truus weliswaar graag over een maatschappelijk relevant onderwerp schrijft, maar dat Rozemond ook een mooi verhaal wil vertellen. We hebben flink gewerkt aan het manuscript, met juist dát resultaat: een herkenbaar, maatschappelijk onderwerp als bouwsteen voor een ontroerend verhaal.
Enkele maanden na het eerste bezoek van Truus nadert het manuscript de definitieve versie. De vraag ligt op tafel bij welke uitgeverij het manuscript de meeste kans maakt. Vanzelfsprekend is die keuze nooit, maar bij Een verwaarloosd huis is het juist de combinatie van een duidelijk onderwerp en een mooi verhaal die ons helpt zoeken. We komen uit bij Suzanne Paskamp van de Utrechtse uitgeverij Xanten. Suzanne is een zeer betrokken, enthousiaste uitgeefster. Ze is geraakt door de tekst van Truus. Het contact is snel gelegd. Een Utrechtse schrijfster, een Utrechtse uitgeverij en een eveneens Utrechtse auteursbegeleider… Daar hoort een boekhandel uit de Domstad bij. Op een zondagmiddag in november is het druk bij Broese Boekverkopers, op de stadhuisbrug. Een verwaarloosd huis wordt ten doop gehouden. Het boek ligt niet alleen in de etalage, maar ook op de tafels naast en te midden van de grote titels van het najaar. Bij de korte toespraken van Veronica Reintjens, winkelmanager, Suzanne Paskamp en Truus realiseer ik me dat hier de bouwstenen van het boekenvak op elkaar gemetseld worden: de auteur, de uitgever en de boekhandelaar. Het resultaat is een boek dat verkocht én gelezen wordt.
Jarenlang was Lex Jansen de uitgever en het gezicht van De Arbeiderspers. Nu is hij directeur van het door hem opgerichte Magonia: uitgeverij en centrum voor schrijfbegeleiding.
Deze column verscheen eerder in de Boekenkrant, editie mei 2016
