Redacteur Ika Gerritsen schrijft een gastcolumn over Lekker Lezen.
Soms heb je zin in een Goed Boek. Zo’n boek waar je je tanden in moet zetten, omdat je er niets van snapt als je niet heel goed oplet. Het boek intrigeert, maar geeft zich niet zomaar gewonnen. Je bent ervan gecharmeerd, maar het blijft vaag. Totdat er opeens een kwartje valt in je brein. Een kwartje dat je niet alleen iets laat begrijpen over wat er bedoeld wordt in het boek, maar wat er bedoeld wordt in het léven. Zo’n boek is zweten, is zwoegen. Maar je krijgt er veel voor terug. Inzicht, wijsheid. En heel af en toe zelfs een beetje geluk.
Soms heb je juist helemaal geen zin in een Goed Boek. Soms verlang je gewoon naar een Lekker Boek. Goede Boeken en Lekkere Boeken zijn niet hetzelfde. Lekkere Boeken zijn spannend, makkelijk leesbaar. Je ogen vliegen over de pagina’s, want je zal en moet weten hoe het afloopt. Al is het nog zo laat, en al gaat de wekker morgen nog zo vroeg. De vraag brandt: wie is de moordenaar, en waarom heeft hij de moord in hemelsnaam gepleegd? Als je het Lekkere Boek eenmaal uithebt, en je eindelijk weet whodunnit en whydunnit, denk je er nooit meer aan terug. Maar wat maakt het uit; je hebt genoten, je voelt je ontspannen. Lekkere Boeken beginnen meestal met een moord. Vooral met mooie jonge vrouwen loopt het in Lekkere Boeken slecht af. En politiemensen, vaak toch al getekend door de schaduwkanten des levens, hebben meestal geen clou. Zodat een andere vrouw dan maar op onderzoek uit moet gaan. Omdat zij de enige is die verdachte omstandigheden als zodanig herkent. Vaak is ze de zus van de mooie jonge vrouw, of de vriendin. (Ze is niet de moeder, dat is te erg, dan is het gelijk geen Lekker Boek meer, maar een Zielig Boek, weer een geheel andere categorie.) Soms loopt de oudere zus bij haar speurwerk een aantrekkelijke, mysterieuze man tegen het lijf, die iets met de zaak te maken lijkt te hebben. Zal hij dan toevallig de moordenaar zijn? Maar nee, zo eenvoudig ligt het natuurlijk niet. Bovendien is de aantrekkelijke man wel erg… aantrekkelijk. Maar wacht eens, er zit een addertje onder het gras. Iemand van wie je het nooit verwacht had blijkt opeens ook iets te maken te hebben met de zaak. Hoe is dat nou mogelijk, vraag je je af. En dan wordt het opeens helemáál onbegrijpelijk… oh nee, toch niet. Eigenlijk is het juist heel logisch allemaal. Dat je dát nou niet bedacht had. Knap zeg van die schrijver. Echt lekker.
En heel soms, ik denk gemiddeld zo’n twee à drie keer in een lezersleven, komt het voor dat je Lekkere Boek ook een Goed Boek blijkt te zijn. Dat zijn de keren dat je verliefd wordt op een boek; ervan gaat houden. Iedere keer dat je een verse kaft openslaat hoop je het weer; dat dít boek nu eindelijk weer eens Goed én Lekker zal blijken te zijn. Hoop doet leven, hoop doet lezen.
