Dit is mijn laatste column voor de Boekenkrant. U heeft me op deze pagina’s drie jaar lang gelezen. In die tijd heeft u me, via mijn website, vele mails gestuurd. Eigenlijk is het vooral door uw – meestal – fraaie en bemoedigende woorden in mijn mailbox, dat ik deze ruimte langer heb gevuld dan aanvankelijk de bedoeling was. Mijn oprechte dank dus, voor uw steun bij dat verleggen mijner intenties.
Maar nu stop ik er dus mee. Ik zal u zeggen waarom.
Ik heb de discipline van het columnschrijven – een discipline die zonder twijfel een literair gehalte bezit – ooit al vergeleken met de sprint binnen de atletiek. Ik doe het opnieuw. De sprint eist een immense intensiteit op een korte afstand. De gebalde kracht ervan zorgt elke keer voor een kick. Kicks zijn, dat weet u net zo goed als ik, verslavend. In diezelfde atletische vergelijking beschouw ik de roman als de lange afstand van het geschreven woord.
De afgelopen jaren heb ik ook een literaire marathon gelopen. Met andere woorden: los van de journalistiek die evenmin zijn tijd afwacht en aan hoogspringen doet denken, heb ik, vier jaar lang, op alle momenten van de dag en de nacht mijn vierde roman geschreven. Je fantasie vorm geven in een uitgediept verhaal is werk van lange adem. Werk dat alleen traag tempo verdraagt. En met haast niets te maken wil hebben. En jawel hoor. Vandaag is die roman, die Het vlindereffect zal heten, zo goed als af. De uitgever staat te popelen. Die wilde al meteen na Mise en Place (nummer drie) met een volgende boreling uitpakken.
Maar zo gaat het niet. En dat weet hij – intussen zij – natuurlijk ook. Een verhaal heeft – bij mij toch – baat bij een rustige rijping. Margot en Margaux (het wijnkasteel uit Bordeaux) hebben in elk geval die trage ontplooiing gemeen. Ook nu wil ik mijn afgewerkte manuscript nog enkele maanden laten rijpen. Dat is: volledig met rust laten. Daarom dat ik de komende maanden de letters uit mijn hoofd zal schudden. Ik wil heel even geen handen dansend op het klavier. Geen verhaallijnen kronkelend door mijn brein. Geen deadlines, op die van de krant na. En als dat hoofd dan geleidelijk aan weer vrij gemaakt is, neem ik Het vlindereffect nog een keer in handen.
Om het dan, binnen zes tot negen maanden, voorgoed aan u over te geven.
Veel dank en graag tot dan.
Wat een mooie column weer. Ik las bij het openslaan van Boekenkrant altijd eerst jouw column en ging me daarna aan de rest te buiten. Nu zal ik jouw tekst moeten missen maar… je hebt helemaal gelijk met je beslissing en ik wil best zes tot negen maanden wachten om daarna de hele nieuwe roman ‘Het vlindereffect’ van je te kunnen lezen! Het ga je goed!