Als je zoals ik de ene na de andere thriller verslindt, word je als het ware immuun voor fysiek geweld. Dat wil zeggen, fysiek geweld zoals dat in boeken tot de lezer komt. Want ik zal het hier maar bekennen: ik kan niet tegen bloed en ik bibber als een schoothondje bij iedere behandeling waar een naald bij komt kijken.
Ik ben een mietje, inderdaad. Maar dat geldt waarschijnlijk voor een groot deel van de auteurs die al die moorden, martelingen en verkrachtingen in hun boeken beschrijven. Karin Slaughter, toch een schrijfster die voor hard-boiled geweld in haar boeken niet terugdeinst, is in het echt een frêle en lieve vrouw. Klein van stuk en met een lach geplakt op haar gezicht. En de koning van de slachtpartijen in Vlaanderen is Stan Lauryssens, een gemoedelijke, kleine Antwerpenaar op leeftijd en een van die vriendelijke mensen uit ’t stad. Van hem is onlangs een nieuw boek verschenen (Lotte, 17 jaar, blond, blauwe ogen) en het is soms weer van dik hout zaagt men planken. Maar op een ander vlak heeft Lauryssens zijn leven gebeterd. Zijn plot schiet niet meer van hot naar her en blijft binnen de grenzen van een normale thriller. Het komt zijn werk zeer ten goede.
Iemand die wel weet hoe geweld er in het echte leven uitziet, is Andy McNab. Dat is ook aan zijn boeken af te lezen. Hij gaat veel minder ver in zijn gewelddadige passages dan, om maar eens wat te noemen Slaughter, Lauryssens of Leighton Gage, van wie ook al weer een mooie nieuwe is uitgekomen. Dit zie je ook bij andere schrijvers terugkomen: Joop van Riessen en Simon de Waal weten als politieagenten uit het echte leven waar de grenzen liggen. Criminelen schieten elkaar dood zonder er bij na te denken, gewone mensen nemen hun toevlucht tot geweld uit wanhoop of hebzucht en psychopaten zijn er overal.
Anders Breivik is een van een soort gekken die een punt proberen te maken door mensen overhoop te schieten. We hebben onze eigen versie in het winkelcentrum in Alphen. Het ontstijgt de fictie. De dood is echt. Dan is het niet leuk meer. Al die mensen die het lezen of op tv zien moeten weten: dit is geen nieuwe Anne Holt of Jo Nesbø. In fictie is geen echt bloed en knallen de pistolen alleen maar virtueel. En stinkt de dood niet naar dood, maar heeft het de geur van drukinkt.
