Wanneer haar man Wolf wordt beschuldigd van seksueel grensoverschrijdend gedrag, wordt Merel heen en weer geslingerd tussen ontkenning, verdriet en woede.
Merel pakt haar kop thee. Ze moet drinken. Soms moet je gewoon doorgaan. Dat leert ze haar cliënten ook: deel je dag op in brokken en begin pas als het ene af is aan het volgende. Niet te ver vooruitkijken. Stapje voor stapje, dan wordt het vanzelf avond.
Wolf was ook tegen haar over #MeToo begonnen. Ze had niet echt geluisterd, ze was aan het koken. Ze weet wel dat hij er een stuk over heeft geschreven op Facebook, maar ze heeft het niet gelezen. Wolf schrijft nogal veel op Facebook. Kwetsbare stukken waarin er nauwelijks een scheidslijn is tussen wie hij is in het echte leven, in háár leven, en wie in het openbaar. Die openheid heeft hem een aantal vijanden bezorgd, mensen die het nodig vinden hem online aan te vallen en belachelijk te maken. Eerst volgde ze hem en zijn online gesprekken op de voet. Maar omdat haar hart dreigde te breken als ze zag hoe haar volwassen echtgenoot door schreeuwlelijke malloten werd gepest om wie hij was, is ze daarmee gestopt. Ze begrijpt niet hoe Wolf er wél tegen kan en als ze heel eerlijk is gelooft ze ook niet echt dat dat zo is. Maar ze mag niet voor hem denken en ze is niet zijn therapeut, dus heeft ze er het zwijgen toe gedaan en de andere kant op gekeken.
Merel is kortademig. Ze heeft het altijd al wel geweten, dat het succes zich tegen hen zou keren, dat ze er ooit voor zouden worden gestraft dat alles hun altijd voor de wind is gegaan. Ze moet rustig blijven. Anne heeft geen naam genoemd, het is een anoniem stuk met een man als alle andere. Alleen als je de details zo goed kent als zij kun je Wolf erin herkennen. Toch? Dat Debbie het haar gestuurd heeft, betekent niet dat zij ook weet dat het over Wolf gaat. Het zou over iedereen kunnen gaan en dat zouden ze samen vol kunnen houden. Gewoon ontkennen, zwijgen en doorgaan. Het enige wat Wolf hoeft te doen is zijn stuk van Facebook verwijderen en er is geen bewijs meer.
Behalve dan dat Wolfs Facebookbericht er al een paar dagen op staat. Iedereen heeft het natuurlijk al gezien en mogelijk verspreid. Screenshots gemaakt. Iedereen zal hem erin herkennen, natuurlijk zullen ze dat, een beetje research en je komt vanzelf uit bij Wolf.
Merel dwingt zichzelf tot een slok. Nog een. Als je drinkt kun je niet huilen. Wat staat er nou helemaal in dat artikel? Ze plooit haar lippen tot een glimlach. Zie je wel, ze kan erom lachen. Anderen zullen zich ook afvragen waar de kleinzieligheid van sommige vrouwen vandaan komt. Ze zullen het in dit geval met haar moeder eens zijn. Dat kan niet anders. #MeToo gaat over de echte klootzakken, dat zal iedereen beamen.
Ze moet voor de zekerheid Debbie bellen, haar zus moet niet gaan denken dat Wolf zo is. Ook al staat er eigenlijk niets in dat hele artikel, Deborah moet achter Wolf blijven staan. Net als mama. Ze wil niet zó’n gesprek hebben boven de saltimbocca. Ze wil dat haar moeder en zus blijven zien wie Wolf echt is. Wie zij ziet dat hij is.
Ze moet Wolf bellen. Ze moet hem waarschuwen. Ervoor zorgen dat hij Facebook wist. Dat hij zijn baas voor de zekerheid inlicht.
Boekgegevens
Tynke Hiemstra, Rook, Uitgeverij Orlando, 256 pagina’s (€ 21,50)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2020.
