Gail Eijk is al tien jaar hoofd nieuwsdienst van Apintie radio en televisie in Suriname. De Eva Jinek van Suriname schreef een onthutsende roman over haar schrijnende jeugd in Paramaribo: Tranen voor mijn horizon. Veel mensen geloven haast niet dat zij zo’n jeugd heeft gehad, met meer dan 20.000 volgers op Facebook.
Het was allemaal begonnen toen haar moeder stierf in Nederland en ze terugkwamen naar Suriname, zij en haar twee broers Michel en Roncho. Zij was de enige dochter en de jongste. Haar moeder was vlak na haar geboorte gescheiden van ‘pa’. Niet veel later was ze hertrouwd met papa Ronny, de man die Glory altijd voor haar vader had aangezien. Met hem hadden ze in Nederland gewoond. Ze herinnerde zich niet veel van haar moeder. Ze kon zich haar nog vaagjes voor de geest halen. Ze las haar altijd sprookjes voor als ze ’s avonds in bed lag, voordat ze ging slapen. Ze had vaak hoofdpijn en dan raakte ze bewusteloos. Voor Glory en de jongens was dat echter zo’n gewoon beeld geworden dat ze eraan gewend waren geraakt. Ze wist ook nog dat haar moeder, hoewel lief, toch heel streng kon zijn. Ze had last van woedevlagen die even plotseling weer verdwenen als ze opkwamen. Maar dat was dan ook echt alles, wat ze nog van de tijd voor moeders dood wist. Op een dag was mama naar het ziekenhuis gegaan. Ze zou geopereerd worden. Maar haar moeder was daarna niet meer thuisgekomen. Ze had nooit echt begrepen wat er was gebeurd. Men vertelde haar dat haar moeder naar de hemel was en op een dag terug zou komen. Het was niet tot Glory doorgedrongen als vijfjarig meisje, wat men bedoelde. Zelfs niet toen ze haar moeder in een kamertje zag met een groot wit verband om haar hoofd en haar ogen gesloten. Ze had gehuild en wou weg uit het kamertje. Ze vond dat mama er maar eng uitzag. En nog minder begreep ze waarom alle grote mensen huilden. Het had jaren geduurd voordat Glory eindelijk doorhad dat ze haar moeder nooit meer zou zien. Ze had beseft dat haar moeder overleden was en dat er geen kans meer bestond op een weerzien. Ze had toen eindelijk het wachten op de terugkeer van haar moeder opgegeven.
Na moeders dood waren ze naar Suriname teruggegaan. Het gesprek dat daaraan vooraf ging kon Glory zich nog levendig herinneren. Papa Ronny had hen op een avond na de gebruikelijke maaltijd die ze altijd samen nuttigden gevraagd, hoe ze erover dachten om naar Suriname te gaan. Roncho en Michel hadden er geen problemen mee. Maar Glory zelf had er geen zin in. ‘Waar is Suriname dan, papa?’ had ze gevraagd.
Papa Ronny had het zo goed als mogelijk uitgelegd. Hij vertelde haar ook meteen dat ze een nieuwe papa kregen. Michel bleek hem al te kennen. Maar Glory begreep er al helemaal niets meer van. Zij kende immers slechts papa Ronny. Haar moeder zag ze voorlopig niet meer en nu hoorde ze dat ze ook nog bij een andere vader in een ander land zou gaan wonen. Ze was ontroostbaar geweest. Toch had ze nog kunnen vragen of ze haar speelgoed wel mee mocht nemen. Ze was vooral erg gehecht aan twee poppen, die ze van mama en papa als Sinterklaasgeschenkje had gekregen. Dat mocht wel. Er bleek niets te kunnen veranderen, want een paar maanden later zaten ze op het vliegtuig naar Suriname.
Boekgegevens
Gail Eijk, Tranen voor mijn horizon, Uitgeverij Conserve, ISBN 978 90 542 9397 2 (€ 17,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie december 2015
