De chauffeur van de paus
Met zijn lengte van bijna twee meter is Carlo Luciano onder de ‘Servi del Vaticano’ in Vaticaanstad een opvallende verschijning. In zijn strakke chauffeursuniform torent hij boven de kudde uit en laat met stoïcijns gezag zijn blik glijden over het binnenplein waar ’t gonst van nijvere geestelijken met ruisende rokken, op weg naar devote bezigheden.
Luciano kent de meesten van gezicht, sommigen bij naam. De belangrijkste kardinalen die weleens op de achterbank van zijn limousine mogen meerijden met de paus staan genoteerd in zijn geheugen en nader omschreven in zijn persoonlijk handboek; specifieke kenmerken, hun voorkeur voor cafè Lungo, tosti ham of kaas, adressen en telefoonnummers.
Behalve privéchauffeur is Carlo Luciano ook de bodyguard van de paus die door zijn collega beveiligers als enige met u wordt aangesproken. De karateklappen waartoe deze reus in staat is dwingen diep respect af. Zonder met zijn ogen te knipperen slaat hij met blote handen een oude kerkbank doormidden. Maar diezelfde handen kunnen de paus voorzichtig bij de arm nemen bij een opstapje of bij het uitstappen van de met wijwater gezegende limousine.
Het schuifraampje in de tussenwand dat het compartiment van de auto in tweeën deelt, wordt door de paus meestal opengeschoven, tenzij er op de achterbank vertrouwelijke gesprekken worden gevoerd.
Soms – buiten Rome – schuift de Heilige Vader naast Carlo op de passagiersstoel. ‘Dat converseert wat makkelijker.’
Op een frisse lentedag in april verrast de paus zijn chauffeur met een nogal balorige opdracht: ‘Geef eens een flinke dot gas, Carlo!’
‘At your service, Your Holiness’, antwoordt Carlo in keurig Engels uit zijn lesboek Pleasant English en hij drukt het gaspedaal naar beneden tot de snelheidsmeter 170 km/u aangeeft.
‘Bravo,’ roept de paus als een opgetogen jongetje.
‘En wie betaalt de bekeuring, Vader?’
‘Van m’n zakgeld, jongen! Ik zal boete doen voor ons roekeloos gedrag.’
En zo zoeven ze in overtreding doch uiterst blijmoedig door het glooiende Italiaanse landschap.
Na een kilometer of tien zegt Carlo geschrokken: ‘O, we hebben de afslag gemist.’
‘Dat geeft niet, neem de volgende maar’, stelt de paus hem gerust. ‘Zo is het in het leven ook; als je een afslag mist of de verkeerde weg inslaat is er altijd een mogelijkheid om je fout te herstellen.’
‘Soms niet, Heilige Vader. Er zijn wonden geslagen in het verleden die altijd littekens zullen blijven. Schade die onherroepelijk is en die niet meer valt te herstellen.’
‘Vergeving is altijd mogelijk’, antwoordt de paus. ‘Vergeving aan de ander, en ook aan jezelf. En je kunt vergeving vragen aan de Allerhoogste.’
Boekgegevens
Collettivo Romano, The Vatican Tales. Anekdotes uit de hofhouding van de paus, illustraties: Jos Thommassen, Uitgeverij TVF International Books, 80 pagina’s (€ 9,90)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2020.
