Ik had haar nog nooit in de wijk gezien. Ze was slank, met benige handen en een gezicht bezaaid met sproeten. Ze droeg een pet van de New York Mets (met de klep over haar ogen getrokken) en een spijkerbroek met een gat op de rechterknie – niet zo’n modern geval dat met zuur was gewassen, maar een werkbroek met een primitieve pasvorm, een oude, uit een kolenmijn in de woestijn van Nieuw-Mexico opgedolven Levi’s.
Met haar rug tegen de balustrade geleund las ze een taalmethode: Leer thuis Russisch – deel 13.
Ik ging zonder een woord zitten. Ze vertrok geen spier.
Het hout onder onze billen was gloeiend heet. De zon brandde echt hard, en als ik niet bang was geweest me belachelijk te maken had ik met mijn handdoek een tulband geïmproviseerd. Ik keek in de lucht. Hoog in de atmosfeer trok een 747 lange, rechte windveren. Droog weer in het vooruitzicht.
Ik wilde net iets afgezaagds over het weer zeggen toen het meisje de klep van haar pet omhoog deed.
‘Vannacht heb ik over de bom op Hiroshima gedroomd.’
Er gingen een paar tellen voorbij, terwijl ik nadacht over dat ongewone begin.
‘Waarom speciaal de bom op Hiroshima?’
Ze sloeg haar armen over elkaar.
‘De kracht van de moderne bommen gaat de verbeelding te boven. Neem een gewone ballistische raket van ongeveer vijfhonderd kiloton. De explosie zou een stuk tektonische aardschol de ruimte in kunnen slingeren. De menselijke hersens kunnen dat niet bevatten.’
Waar kwam dit meisje vandaan? Ze had een ondefinieerbaar accent. Engels, Acadisch, misschien uit New Brunswick. Ik gokte op Edmundston. Ze raapte een Cracker Jack-verpakking op, die tussen twee planken was gepropt, en begon die in snippers te scheuren.
‘Little Boy was ongeveer vijftien kiloton. Niet bepaald een rotje, maar wel al makkelijker in te schatten. Als dat boven ons hoofd zou exploderen, op ongeveer zeshonderd meter hoogte – zoals in Hiroshima –, dan zou de schokgolf de stad in een straal van anderhalve kilometer met de grond gelijk maken. Dat geeft een oppervlakte van ongeveer zeven vierkante kilometer. Het equivalent van…’
Ze kneep haar ogen samen, volledig in beslag genomen door een ongelofelijke hoofdrekensom.
‘… vijfentwintighonderd honkbalterreinen.’
Ze stopte even met het verscheuren van de Cracker Jack-verpakking om de omgeving met een zwierig pedagogisch gebaar te omvatten.
‘Het winkelcentrum zou in stukken vliegen, de bungalows zouden worden weggeblazen, de auto’s als kartonnen dozen weggeslingerd, de lantaarnpalen plat op de grond. En dat is alléén de schokgolf. Daarna is er de hittestraling. Over tientallen vierkante kilometers zou alles in as worden gelegd – heel veel honkbalterreinen! In de buurt van de bom zou de hitte hoger zijn dan de temperatuur aan het oppervlak van de zon. Metaal zou gaan smelten. Het zand zou kleine bolletjes glas vormen.’
Ze was klaar met haar scheuractie en woog het stapeltje snippers in haar handpalm.
‘En weet je wat er met óns zou gebeuren, twee arme, piepkleine primaten die voor zestig procent uit water bestaan?’
Ze keerde heel rustig haar hand om en de bries voerde haar handvol snippers in de richting van het linkerveld.
‘Wij zouden in drie duizendste van een seconde verdampt zijn.’
Nicholas Dickner, Tarmac, Uitgeverij Ailantus, ISBN 978 90 895 3032 5 (€ 18,95)
