BOEKFRAGMENT - Ian McEwan, Suikertand -

Ik was de enige passagier in mijn wagon van de vroege middagtrein terug naar Londen. Toen we de South Downs achter
ons lieten en door de Sussex Weald snelden, probeerde ik mijn onrust kwijt te raken door in het gangpad op en neer
te lopen. Ik ging een paar minuten zitten en stond daarna alweer op. Ik verweet mezelf een gebrek aan volharding. Ik had nog een uur moeten wachten tot zijn les was afgelopen, hem moeten dwingen met me te lunchen, alles nog eens door
te nemen, zijn instemming te krijgen.
Maar dat was het niet echt. Ik was zonder zijn huisadres vertrokken. Dat ook niet. Er was misschien al dan niet iets tussen
ons begonnen, maar het was niet meer dan een spoortje – bijna helemaal niets. Ik had moeten blijven om het te laten groeien,
moeten weggaan met iets meer, een bruggetje naar onze volgende ontmoeting. Eén innige kus op die mond die voor mij het woord
wilde doen. Ik werd geplaagd door de herinnering aan de huid tussen die overhemdknopen, het bleke haar in een krans om de
navelrand en het lichte, slanke kinderlichaam. Ik pakte een
van zijn verhalen om te herlezen, maar algauw verslapte mijn aandacht. Ik overwoog uit te stappen bij Haywards Heath en terug te gaan. Zou ik ook zo onrustig zijn geweest als hij niet mijn vingers had gestreeld? Ik dacht van wel. Kon de aanraking van zijn duim geheel toevallig zijn geweest? Onmogelijk. Hij meende het, hij hield me iets voor. Blijf. Maar toen de trein stopte, maakte ik geen aanstalten, vertrouwde ik mezelf niet. Kijk maar wat er was gebeurd, bedacht ik, toen ik me aan Max opdrong. Sebastian
Morel is leraar Frans aan een grote scholengemeenschap bij Tufnell Park in Noord-Londen. Hij is getrouwd met Monica en ze hebben
twee kinderen, een meisje en een jongen van zeven en vier, en
ze wonen in een gehuurd rijtjeshuis bij Finsbury Park. Sebastians werk is zwaar, zinloos en slechtbetaald, de leerlingen zijn brutaal en onhandelbaar. Soms is hij de hele dag bezig om te proberen orde in de klas te houden en straffen uit te delen
waarin hij niet gelooft. Het verbaast hem hoe nutteloos elementaire kennis van het Frans in het leven van deze kinderen
is. Hij wilde hen graag mogen, maar hij gruwde van hun onwetendheid en agressie en de manier waarop ze ieder van hen
uitjouwden en jenden die blijk durfde te geven van enige ambitie om iets te leren. Zo hielden ze zich zichzelf klein. Vrijwel
allemaal zullen ze zodra het mag van school gaan en ongeschoold werk gaan doen of zwanger worden of genoegen nemen met een werkloosheidsuitkering. Hij wil hen helpen. Soms heeft hij medelijden met hen, soms heeft hij moeite om zijn minachting te onderdrukken. Hij is begin dertig, een pezige man van uitzonderlijke kracht. Op de universiteit in Manchester was Sebastian een fervent bergbeklimmer en leidde hij expedities
in Noorwegen, Chili en Oostenrijk. Maar tegenwoordig komt hij de bergen niet meer in omdat zijn leven te geremd is, er is nooit genoeg geld of tijd en hij is neerslachtig.