In dit vervolg op Recepten voor moord en liefde (2017) raakt onze heldin Tannie Maria – receptenschrijfster en speurneus – nog voordat ze haar Chocolade Venustaart uit de oven kan halen alweer verwikkeld in een nieuw mysterie.
Heb je ooit weleens ergens heel erg naar verlangd? Je kunt niet gaan zitten wachten tot het in je schoot wordt geworpen, maar als je er te hard achteraan gaat, jaag je het misschien wel weg. Of dan vang je iets wat je niet had verwacht. Misschien was ik wel te hongerig naar liefde en kreeg ik in plaats daarvan een moord op mijn bord.
Het was een warme zaterdagmiddag in maart en ik was me aan het klaarmaken voor een etentje met inspecteur-rechercheur Henk Kannemeyer. Een bokmakierie zong in mijn tuin en een vogel in de doringboom op het veld gaf antwoord.
Ik zette een kom met salade op de tafel op de veranda. ‘Ag, wat zie je er mooi uit,’ zei ik tegen de salade.
Ik had drie salades en twee toetjes gemaakt, voor slechts twee mensen. Waarschijnlijk betekende dat dat ik te erg mijn best deed.
Henk zou potjie-eten meebrengen voor op het vuur. De aardappelsalade en coleslaw stonden in de ijskast; de rucolasalade met brie, rode vijgen en granaatappelpitjes stond op de tafel op de stoep. Het had de dag ervoor zachtjes geregend, waardoor de lucht nu zo zuiver was dat ik de rode rotsen op de Rooiberg kon zien en de paarse plooien in de Langeberge. Maar dit was niet het moment om te genieten van het uitzicht. Ik moest nog boterknoedels maken, en ook nog het glazuur voor de koffie-chocoladetaart met pindakaas.
Het was vanavond een bijzondere avond, want Henk zou blijven slapen. We hadden besproken waar Kosie, zijn lammetje, zou slapen. Het lam was een cadeautje van Henks oom Koos geweest, een schapenboer, en het was niet bedoeld als huisdier. Maar Henk kon het niet over zijn hart verkrijgen het te slachten, hoewel hij gek was op geroosterd lamsvlees. Bij hem thuis sliep het lammetjie in de keuken, maar Henk had toegegeven dat het tijd werd dat Kosie een buitendier werd, dus hij zou in het hok achter mijn huis bij de kippen slapen. Hij kon goed overweg met de kippen.
Het idee dat Henk zou blijven slapen, maakte me zenuwachtig. Ik at wat van de aardappelsalade met munt-roomsaus. De bokmakierie zat nog steeds te zingen in mijn tuin. De meeste vogels hebben maar één hitsingle, maar deze klauwier kon wel een dubbelelpee uitbrengen met al zijn deuntjes. Mijn favoriet was het liedje waarbij hij zijn kopje in zijn nek gooide, zijn snavel opensperde en zijn gele borstje opzette. Hij zong precies dat liedje toen ik de taart ging glazuren met gesmolten chocola en koffie. Een andere vogel die ook met zoveel gevoel zingt, is de Afrikaanse nachtzwaluw. Bij vollemaan zingt hij soms de hele nacht door. Hij maakt een prachtig borrelend geluid waar zoveel plezier uit klinkt dat je ervan kunt gaan blozen.
Ik maakte de glazuurkom schoon met mijn vingers. Nu moest ik mijn handen goed wassen voordat ik mijn wit kanten ondergoed zou aantrekken. Wit, alsof het mijn eerste keer zou zijn.
Het zou wel de eerste keer zijn sinds mijn man Fanie was overleden.
Vlak voor zonsondergang kwam Henk aangereden in zijn Toyota Hilux bakkie. Hij had een zak hout voor het vuur bij zich, een drie-potige potjiepot, een lam en het blauwe dekentje van het lam.
Boekgegevens
Sally Andrew, Tannie Maria en de demonische monteur, vertaling: Barbara Lampe, Uitgeverij Orlando, 416 pagina’s (€ 19,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2018.
