Steph houdt van tekenen en Dungeons en Dragons. Over demonen en superhelden heeft ze nooit serieus nagedacht, maar dan wordt ze plotseling meegetrokken in een strijd tussen goed en kwaad…
Ik knipper met mijn ogen. Kali staat voor me, haar ogen wijd opengesperd en haar gezicht bevroren in een geluidloze schreeuw. De schaduwen kolken om ons heen. Ze likken het gras als vuur en dansen door de lucht als rook.
‘Pak aan, jij demoon!’ hoor ik een vrouwenstem schreeuwen. Een nieuwe flits volgt en ik voel het beklemmende gevoel van de schaduwen afnemen.
Een zinderende hitte trekt langs mijn gezicht en ik laat me op de grond zakken om mijn gezicht te beschermen. Kou, hitte, mijn lichaam weet niet goed meer wat het moet voelen en ik voel dat ik in paniek begin te raken.
En dan is de wereld opeens doodstil.
Voorzichtig open ik een oog en til mijn hoofd een stukje op. De wereld draait nog steeds een beetje en ik heb moeite om alles scherp te zien.
Oh. Wacht. Mijn bril.
Ik tast om me heen en vind het ding gelukkig ongeschonden. Ik zet hem snel op mijn neus en alles wordt snel weer zichtbaar.
Er staan een aantal figuren om me heen. Een van hem kijkt me vanaf een afstandje recht aan. Ik herken hem onmiddellijk. Die ogen zou ik overal herkennen. Het felste blauw. De jongen van de GameShop. De jongen die ik heb getekend!
Ik schiet overeind. Een gevoel van duizeligheid schiet door mijn lijf en bijna ga ik tegen de vlakte.
‘Jij!’ piep ik. ‘Wie ben jij?!’
Vijf paar ogen kijken me aan. Drie jongens en twee meiden en ze dragen alle vijf een soort verstevigd pak. Kali zie ik niet meer. Waar is ze?
Ik kom overeind en kijk om me heen. Mijn camera ligt een meter van me vandaan en snel buk ik om hem te pakken. In die tijd heeft geen van de figuren wat gezegd of überhaupt maar bewogen.
‘Wie zijn jullie?’ vraag ik nog een keer. ‘Wat is er net gebeurd?’
De jongen zwijgt en kijkt me aan alsof hij me aan het bekijken is. Ik sla mijn armen beschermend om me heen en wend mijn blik af.
‘Wis haar geheugen,’ zegt hij dan.
Wat? Nee!
‘NEE!’ roept iemand. Een van de meiden grijpt me bij mijn arm. ‘Dat kun je niet doen, Julian!’
Ik kijk naar haar op en schrik me helemaal lam. ‘Rosie!?’ kraak ik.
‘Het is nodig, voor haar eigen veiligheid.’ De leider, Julian, kijkt boos. Rosie gaat beschermend voor me staan en zegt: ‘Dat laat ik niet toe! Tristan, niet doen.’
‘Ik doe je geen pijn,’ zegt een jongen met een bril. ‘Je zult niet meer weten wat er is gebeurd.’
‘Dit kun je niet maken!’ sis ik naar Tristan. ‘Blijf van me af!’
‘Tristan,’ waarschuwt de leider.
Ik bal mijn vuisten. ‘Hou je bek, blauwoog!’ gil ik. ‘Laat me met rust en leg me uit wat hier aan de hand is!’
Rosie klopt op mijn arm. Ik kijk naar haar. Ze draagt een donkerrood kostuum en haar lippen hebben dezelfde kleur. Haar zilverkleurige haar is vastgezet in een vlecht. Haar groene ogen staan bezorgd.
‘Rustig maar,’ sust ze. ‘Er zal je niks overkomen, daar zal ik voor zorgen.’
Ik schud mijn hoofd, maar Rosie klopt op mijn arm.
‘Julian,’ zegt ze, de leider strak aankijkend. ‘Je mag haar geheugen niet wissen. Zij is het. Zij is het meisje waar ik over heb verteld.’
Boekgegevens
Emmy van Ruijven, Supernerd, Dutch Venture Publishing, 260 pagina’s (€ 16,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2020.
