Duik nog eenmaal in het mysterieuze universum van bestsellerauteur Carlos Ruiz Zafón met zijn allerlaatste boek. Na de voltooiing van zijn levenswerk, het vierluik ‘Het Kerkhof der Vergeten Boeken’, wilde Zafón die wereld afsluiten. In Stad der nevelen worden de personages, de geschiedenis van de mythische bibliotheek en de sfeer, voor de laatste keer, verder uitgediept.
Ik ben altijd jaloers geweest op het vermogen tot vergeten van sommige mensen, voor wie het verleden is als winterkleding of oude schoenen, die je slechts hoeft te verbannen naar helemaal achter in de kledingkast om ze niet op kousenvoeten terug te laten komen. Ik daarentegen had de pech dat ik alles onthield en dat omgekeerd alles me aan mezelf deed denken. Ik herinner me mijn vroegste kindertijd van kou en eenzaamheid, van dode uren waarop ik het grijs van de dagen gadesloeg en die zwarte spiegel, die de blik van mijn vader behekste. Ik heb amper enige herinnering aan vrienden. Wel kan ik me de gezichten van de jochies uit de wijk Ribera voor de geest halen, met wie ik af en toe speelde of ruziemaakte op straat, maar van wie ik er niet een zou willen redden uit het land van de onverschilligheid. Niet een, behalve dat van Blanca.
Blanca was een paar jaar ouder dan ik. Ik zag haar op een dag in april voor ons portiek, toen ze langsliep aan de hand van een dienstmeisje dat op weg was om wat boeken op te halen bij het kleine antiquariaat, tegenover het in de steigers staande auditorium. Het toeval wilde dat de boekhandel op die dag niet voor twaalf uur opende, dat het dienstmeisje er echter al om halftwaalf was, hetgeen een zee van tijd creëerde van dertig minuten, die, zonder dat ik het vermoedde, mijn lot zouden bezegelen. Als het aan mij had gelegen, had ik het nooit gewaagd een woord tegen haar te zeggen. Haar kledij, geur en voorname verschijning van gefortuneerd meisje dat letterlijk van top tot teen in zijde en tule gehuld ging, lieten er geen enkele twijfel over bestaan dat dat wezen niet tot mijn wereld behoorde, en ik nog minder tot de hare. Tussen ons in lagen maar enkele meters straat en een hemelsbrede kloof van ongeschreven wetten. Ik beperkte me ertoe naar haar te kijken, zoals je prachtige objecten in een vitrine bekijkt of in de etalage van zo’n wonderbazaar waarvan de deuren uitnodigend openstaan, terwijl je weet dat je nooit over die drempel zult stappen. Ik heb vaak gedacht dat Blanca me nooit zou hebben opgemerkt als mijn vader niet zo strikt was geweest ten aanzien van een verzorgd uiterlijk. Mijn vader was van mening dat hij in de oorlog voldoende vuil had gezien om negen levens mee te vullen, en ofschoon we armer dan kerkratten waren, had hij me van jongs af aan geleerd te wennen aan het ijskoude water dat desgewenst uit de kraan in het washok borrelde en aan de blokken zeep die naar chloor roken en zelfs je slechte geweten schoonwasten.
Zo kwam het dat ondergetekende, David Martín, net acht jaar oud geworden, een schone schooier en toekomstig derderangs aspirant-schrijver, voldoende helderheid van geest opbracht om niet weg te kijken, toen dat mooie meisje van goeden huize haar blik op me liet rusten en schuchter glimlachte. Mijn vader had me altijd gezegd dat je anderen in het leven met gelijke munt moest terugbetalen. Hij refereerde aan oorvijgen en andere vernederingen, maar ik besloot zijn advies te volgen door haar glimlach te beantwoorden en er als extraatje een licht knikje bij te doen. Ze liep langzaam naar me toe, terwijl ze me van top tot teen bekeek, en ze bood me haar hand – een gebaar dat ik nog nooit iemand had zien maken – en zei: ‘Ik heet Blanca.’
Boekgegevens
Carlos Ruiz Zafón, Stad der nevelen vertaling: Nelleke Geel, Uitgeverij Signatuur, 256 pagina's (€ 20,00)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
