In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord.
Dinsdag 22 januari
Opnieuw ophef over betaald parkeren. De altijd chagrijnige heer Kuiper heeft een voorstel ingediend bij de bewonerscommissie om in huis betaald parkeren in te voeren.
Bijna niemand loopt nog gewoon met een stok. In plaats daarvan duwen de meesten tegen zo’n karretje met vier wieltjes, handremmen en een ingebouwde boodschappentas. Als je moe wordt kun je erop zitten. Een kleiner aantal mensen rijdt in een scootmobiel, ook binnenshuis. Zo’n voertuig neemt aardig wat plaats in. Het lijkt wel of ze ook steeds groter worden. Het is een statussymbool.
De directie vreest opstoppingen en heeft verzocht de rollators en wagentjes binnenshuis zo min mogelijk te gebruiken. Dat was behoorlijk tegen het zere been van al die strompelaars. Maar toen Kuiper voorstelde om, net als de gemeente Amsterdam, het parkeerprobleem op te lossen door betaald parkeren in te voeren, was het hek pas echt van de dam. Nou is die Kuiper inderdaad niet goed bij zijn hoofd.
Dit tehuis is gebouwd ergens eind jaren zestig, toen kinderen het te druk kregen om oude vaders en moeders in huis te nemen. Of daar gewoon helemaal geen zin in hadden, en ik zal de laatste zijn die daar niet zeer veel begrip voor kan opbrengen. Enfin, de bejaardenhuizen schoten als paddenstoelen uit de grond veertig jaar geleden. En zo lekker ruim van opzet! Kamertjes van vierentwintig vierkante meter, inclusief natte hoek en kitchenette. Echtparen acht vierkante meter meer voor een apart slaapkamertje. Er is de afgelopen twintig jaar twee keer halfbakken gerenoveerd maar het blijft te klein. Er is nooit rekening gehouden met een armada van rollend materieel. Er kunnen maar twee scootmobielen of vier rollators tegelijk in de lift. Voor dat allemaal in- en uitgeparkeerd is ben je een kwartier verder. En maar ongeduldig tegen benen aanrijden. En maar recht voor de lift blijven staan terwijl er nog mensen uit moeten. De directrice heeft als oplossing een lift gevorderdvoor het personeel. De rijen bij de andere liften zijn daardoor nog langer geworden. Je moet eerder van huis om op tijd op de plaats van bestemming te zijn. Ze mogen wel verkeersinformatie gaan geven. Ik nam tot voor kort de trap maar ik red het niet meer, dus noodgedwongen sta ik nu ook regelmatig in de file. Als hier ooit een flinke brand uitbreekt, dan worden alle bewoners in een keer gecremeerd. Alleen het personeel komt veilig buiten.
Zaterdag 26 januari
Laatste zaterdag van de bingoavond. Gokverslaafde hoogbejaarden strijden om een doos kersenbonbons. De voorzitter van de bewonerscommissie leest hoogstpersoonlijk de nummers voor.
Waag het niet erdoorheen te praten. Klinkt er ‘44’ dan zegt mevrouw Slothouwer steevast ‘Hongerwinter’ en kijkt de hele zaal verstoord op.
Er was onlangs een actiegroep die de bingo naar de woensdagavond wilde verplaatsen omdat er op zaterdag veel familiebezoek zou zijn, wat niet zo is. De ware reden was waarschijnlijk het televisieaanbod van de zaterdag. De woensdagavondzangclub protesteerde onmiddellijk en stelde maandagavond voor, waar de biljartclub niets van wilde weten. Die vond de vrijdagavond veel geschikter. Dat stuitte op fel verzet van de leden van ‘Lekker-bewegen-voor-ouderen’, die te moe waren van hun middagje gymmen om ook nog ’s avonds te bingoën.
Boekgegevens
Hendrik Groen, Pogingen iets van het leven te maken, Uitgeverij Meulenhoff, ISBN 978 90 290 8997 5 (€ 18,99)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie januari 2015.
