Schoonheid wordt duur betaald – in het Groot-Brittannië van de toekomst tellen alleen de genetisch geperfectioneerde mensen mee. De andere burgers zijn Onzuiver.
Ooit vertelde mijn moeder me een verhaal over een prinses. Dat verhaal begon met het feit dat ze vastzat in een kasteel. Mijn verhaal? Dat begint met mijn hoofd dat vastzit in een toiletpot.
Het was mijn eerste dag in Regio 14 en mijn eerste kans om een goede indruk te maken op school. Ik was in eerste instantie het gebouw binnengestapt met een gevoel van hoop, want dit was een frisse start. Een kans om eindelijk vrienden te maken. Maar dat hoopvolle gevoel werd al binnen het uur de kop ingedrukt. Het duurde maar een uur voordat een G.E.P. mijn hoofd in de wc-pot duwde en doortrok.
Haar magere hand klauwde zich om mijn schedel. Water rukte aan mijn huid. Het stroomde mijn neus binnen. Ik dacht: dit is dus hoe ik doodga, met mijn gezicht in de afvoer. En toen deed ik bijna wat ik niet mocht doen. Ik voelde de onstuitbare drang in mijn handen om dat ene ding te doen waarvan mijn vader had gezegd dat ik het nóóit meer mocht doen. Dat ene ding dat voor ons beiden een doodvonnis zou betekenen.
“Nu ken je je plek, Smetje,” zei het meisje. Ze liet me los en ik hapte naar adem. “De volgende keer kom je er niet zo makkelijk vanaf.”
Haar hakken klikklakten tegen de tegels toen het meisje en haar groepje giechelend wegrenden. Ik hees mezelf met trillende benen omhoog. Bij de wastafel haalde ik diep adem en probeerde het opkomende gevoel van teleurstelling weg te drukken. Dit had mijn nieuwe start moeten worden, ver weg van Regio 10. Ik maakte mijn hoofddoek los, deed hem af en lachte schamper.
“‘Als je niet tegen een stootje kunt…” mompelde ik tegen mezelf.
Boekgegevens
Sarah Dalton, Onzuiver, vertaling: Olga Hoekstra, Dutch Venture Publishing, 310 pagina’s, 9789492585103 (€ 17,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de BKYA, editie februari 2018
