Zo kwam het dat de vier vrienden ongeveer een week later op pad gingen voor hun eerste opdracht. Ze wisten ongeveer in welke wijken de gemene Gribbels actief waren. Het plan was hen op te sporen en de confrontatie aan te gaan.
De oude speelgoedmaker Alfred had in grote lijnen uitgelegd hoe zijn toverkunst werkte en voor ieder van hen een eigen magische hulpmiddel gemaakt. Voor Jasper en Kasper had hij speciale schoenen in elkaar gezet, waarmee ze superlange sprongen konden maken en zelfs even in de lucht konden blijven hangen. Ze leken een beetje op klompen, maar dan van metaal, en bevatten een uiterst geavanceerde mechaniek. De twee broers probeerden meteen uit te vogelen hoe de schoenen precies werkten, maar geen van beiden slaagde daarin.
Simon kreeg een merkwaardige bril. Hij was een beetje plomp en zwaar en Simon vond hem eerst maar niks. ‘Het is niet echt mijn stijl,’ zei hij. Maar toen Alfred op een knopje aan de zijkant drukte, sprong de jonge nerts opeens dolenthousiast op en neer. Met de bril kon hij namelijk dwars door muren en andere materie kijken, en Simon was helemaal in de wolken. Hij was op slag vergeten dat de bril niet erg modieus was.
Voor Timmy had Alfred ten slotte een heel bijzondere stok gemaakt. Die zag er eigenlijk heel gewoon uit, maar als je hem van dichtbij bekeek, kon je de nauwelijks te onderscheiden lijntjes in het hout zien. De stok kon namelijk worden geopend en veranderen in alle denkbare voorwerpen. Als hij werd weggeworpen, kwam hij altijd weer terug naar degene die hem had gegooid. Hij kon ook worden verlengd tot wel tien keer zijn oorspronkelijke lengte. Dat waren maar een paar van de vele gebruiksmogelijkheden van de stok, en zelfs Alfred kende ze niet allemaal.
Alfred had ook kleren voor ieder van hen gemaakt, waarbij modeexpert Simon hem raad had gegeven. De outfits waren zwart, uiteraard, met handschoenen en een ceintuur. Simon had nog een laatste accessoire toegevoegd: zwarte hoofdbanden. Toen ze allemaal hun nieuwe pak aanhadden, keken ze elkaar goedkeurend aan: ze zagen er behoorlijk stoer uit. Als een stel kleine ninja’s, en daar was Timmy tevreden over. Alfred kwam de kamer in.
‘Maar kijk toch eens!’ riep hij uit. ‘Niet slecht, helemaal niet slecht. Een geduchte troep strijders. Helden, stuk voor stuk!’
‘Ja, ik vind onze pakken heel mooi. En onze magische uitrusting is fantastisch. Met dank aan jou, Alfred,’ zei Timmy.
‘Helemaal niet, mijn kleine vriend. Het was immers jouw idee.’
Timmy wist wel dat dat waar was, maar het idee dat nu juist híj een troep misdaadbestrijdende ninja’s had opgericht voelde nog wat onwennig. Dat was eigenlijk niets voor hem. Maar hij kon zich nu eenmaal niet laten koeioneren of bestelen.
Simon deed zijn hoofdband om en paradeerde voor een spiegel heen en weer, nam angstaanjagende ninjaposes aan en oefende de gemene blikken die hij de Gribbels zou toewerpen.
Timmy glimlachte en bekeek zijn vrienden vol trots.
‘Oké, dan gaan we nu op pad om misdaad te bestrijden!’
Boekgegevens
Henrik Tamm, Illustrator: Henrik Tamm, Ninja Timmy en de gestolen lach, Vertaler: Sophie Kuiper, Clavis Uitgeverij, ISBN 978 90 448 2228 1, (€19,95)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie januari 2015.
