Voor Nikki is het heel gewoon om onder het skelet van een mammoet door te lopen: haar opa is directeur van het IJstijdmuseum. Als in Lapland een behaard en grommend meisje wordt gevonden, vermoedt opa dat het wel eens een neanderthaler zou kunnen zijn. Maar die zijn toch al 30.000 jaar geleden uitgestorven…
Nikki keek nieuwsgierig naar het beeld. Zo had een echte neanderthaler er dus ongeveer uitgezien, toen ze nog leefden. Ze waren immers al 30.000 jaar geleden van de aardbodem verdwenen. Net zo uitgestorven als de dino’s. De neanderthaler die nu in hun gang stond zag er heel sterk uit. Nikki kon zich niet voorstellen dat zulke stoere wezens zomaar waren uitgestorven. Ze keek naar een klein pakketje, iets verderop in de gang. Daar zat zeker een kind in.
Samen met opa trok ze voorzichtig de groene stof eraf en even later stond er een neanderthalermeisje in de gang. Ze was even groot als Nikki, een jaar of elf dus. Het meisje had krullerig roodbruin haar vol klitten.
‘In die tijd hadden ze geen borstels,’ zei opa. ‘Haren zaten vol luizen en viezigheid. Lekker onder de douche gaan kon nog niet. De prehistorische mensen wasten zich waarschijnlijk in rivieren of meren.’
Nikki voelde aan haar eigen haar, dat lekker glad en schoon in een staart zat. Het was ook niet rood, maar donkerblond.
Het neanderthalermeisje had groene ogen en ze droeg een soort jas van dierenhuiden. Haar gezicht zat vol moddervlekken.
Nikki keek het meisje aan en heel even dacht ze dat het een levend kind was en geen pop. Zó echt leek ze.
Boekgegevens
Anne-Margreet Matsuura, Nikki en de neanderthalers (9+), Uitgeverij Kluitman, 160 pagina’s, ISBN 978 90 206 2271 3 (€ 13,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2016
