Wanneer William Librecht, een gerenommeerd psychiater, dood teruggevonden wordt op een golfterrein, is het meteen duidelijk dat hier een wrede moordenaar aan het werk was. Zijn signatuur: een golfbal, gepropt in de mond van zijn slachtoffer.
‘Wel, het was allemaal nogal uitgelaten. Prijsuitreiking, veel volk. Warm weer. Dus veel bier op het terras. Ik heb gehoord dat Adams’ vrienden aan tafel op zijn zege aan het toasten waren. William moet dat gehoord hebben en kon dat kennelijk moeilijk verdragen, hij is om een duistere reden beginnen opspelen tegen Etienne. Nogal beledigend ook, hoorde ik. Scheldwoorden…’
‘Wat voor scheldwoorden?’ vroeg Stern.
‘O, dat weet ik niet. Maar op het einde heb ik zelf ook een en ander gehoord, want hij was toen echt aan het schreeuwen. Onbenullig ventje, omhooggevallen schoolmeestertje.’
‘Is Adams schoolmeester? Onderwijzer?’ onderbrak Stern.
‘Hij is nu gepensioneerd, hij was leraar secundair onderwijs in Gent. Hij was een latinist. Maar ik heb gehoord dat hij begonnen is als onderwijzer in de basisschool aan het Arsenaal, in Gentbrugge.’
Stern keek op. ‘Gentbrugge? En toen?’ vroeg hij.
‘Vrienden hebben de kemphanen uit elkaar gehaald. Daar is het bij gebleven. Adams heb ik niet meer gezien, die is waarschijnlijk geschrokken van de ruzie. En William is dus nog een rondje gaan spelen. Om af te koelen, waarschijnlijk.’
Om af te koelen? vroeg Stern zich af terwijl hij enkele minuten later opnieuw naar hole 4 stapte. In dit weer?
William Librecht had dus nog een rondje gedaan gisteravond. Zou hij dan vermoord zijn, op hole 4 omdat die niet te zien was vanuit het clubhuis en vanop het terras? Stern bestudeerde aandachtig de afslagplaats en vervolgens de kleine greppel die er links voor lag, geheel uitgedroogd.
Nadien liep hij naar de hoger gelegen green, waar Lara Colman hem opwachtte. Ze zagen dat Andries en Baudouin geconcentreerd bezig waren, de ene met het dode lichaam, de andere met sporen in de zandbunker.
‘Kent ge iets van golf?’
Colman bloosde, verrast door de vraag. ‘Neen, commissaris. Daar heb ik geen tijd voor.’
‘Begrijp ik’, zei Stern. ‘Ik ook niet. Naar het schijnt is het een geweldige sport. Ieder die golf speelt, zegt dat hij spijt heeft dat hij er niet vroeger mee gestart is. Ge stapt veel, in winter en zomer, altijd in de natuur.’
‘En ge kunt het ook op hogere leeftijd doen’, vulde Colman aan.
Stern keek haar aan en glimlachte. ‘Is dat een hint voor mij?’
Colman bloosde opnieuw. Stern keek rond, zijn blik bleef hangen aan de afslag van de volgende hole, die even verderop lag, achter de struiken links.
‘Een balletje gezien?’ vroeg hij ineens.
‘Een balletje? Een golfballetje?’ vroeg Colman.
Stern knikte. ‘Als Librecht afgeslagen heeft, moet zijn balletje hier toch ergens liggen? Ik zie er geen. Waar is het balletje? Misschien ergens in de struiken?’
‘Wie weet?’ antwoordde Colman, terwijl ze naar de vlaggenstok liep die aan de linkerkant van de green stond. Ze keek eerst naar beneden, hurkte dan neer, verwijderde twee droge boomblaadjes uit de hole, trok haar plastic handschoenen aan en nam uit het kleine gat een witte golfbal, die ze tussen duim en wijsvinger naar boven stak, met een voldane glimlach.
‘Hier!’ zei ze.
Stern knikte goedkeurend tot hij ineens een scherpe stem achter zich hoorde: ‘Hier! Hier!’
Stern keek achterom en merkte dat Andries het lijk half had omgedraaid. Hij nam zijn zonnebril af en voelde een plotse huivering. Niet zozeer vanwege de donkere vlek op het kruis van Librechts golfbroek, maar wel toen hij merkte waar Andries met een bizar triomfantelijke blik naar wees: de opengesperde mond van de vermoorde man, die hem een seconde deed denken aan De Schreeuw van Edvard Munch, en de witte golfbal die erin gekneld zat als een ornament waarmee de moordenaar zijn daad had willen opluisteren.
Jan smets, Moord op hole vier, Uitgeverij Pelckmans, 240 pagina's (€ 22,50) www.pelckmansuitgevers.be
