Sammy ziet er nog erger tegen op om naar school te gaan nu zijn moeder erop staat dat hij haar nieuwste uitvinding meeneemt: een lopende, sprekende robot… met een eigen wil!
Hoi, ik ben Sammy Hayes-Rodriguez. Misschien ken je me? Ik ben dat jongetje over wie iedereen geintjes maakt omdat mijn moeder een robot met me mee naar school stuurt – wat wel het domste en meest belachelijke is dat iemand ooit is overkomen in de geschiedenis van de school (sinds de ontdekkingsreizigers en de allereerste basisschool, bedoel ik dan).
Ik wil je een wild en gestoord verhaal vertellen over deze robot. Hij denkt – en dit is geen grapje – dat hij mijn broer is. En weet je van wie die domme robot dat rare idee heeft gekregen? Van mijn moeder!
O, en raad eens? Mijn vader is het met dit idiote robotverhaal eens. Hij vindt mams stomme idee ‘briljant’.
Gelukkig is Maddie het met mij eens. Maddie is zonder meer het beste kleine zusje dat ik me maar kan wensen. Heeft ze geen geweldige blauwe ogen? O, wacht, dat is waar ook. De tekening is in zwart-wit. Nou, geloof mij maar – haar ogen zijn blauwer dan het blauwste potlood in de tekendoos.
Hoe dan ook, Maddie en ik hadden het over mams maffe plannetje tijdens het ontbijt, dat overigens geserveerd werd door een van de vele rare uitvindingen van mijn moeder – de Ontbijtmachine.
Maddie en ik ontbijten altijd samen voor ik naar school ga. We bespreken alles met elkaar, ook al schelen Maddie en ik twee jaar. Dat betekent dat ze in groep vijf zou zitten – als ze naar school zou gaan, maar dat gaat ze niet. Ik leg het later nog wel uit. Beloofd. Maddie weet hoe gek mama en papa soms kunnen zijn. Eerlijk gezegd kan Maddie er een stuk beter mee omgaan dan ik, ook al is ze jonger.
Alles komt goed, Sammy. Beloofd.’ ‘Maar je bent het ermee eens dat mams nieuwe idee belachelijk is, toch? Ik kan wel door de grond zakken van schaamte!’ ‘Ik hoop van niet,’ zegt Maddie. ‘Ik zou je heel erg missen. Maar ja, haar plan gaat een beetje ver …’ ‘Maddie, het gaat zo “ver” dat het net zo goed op Mars had kunnen landen, samen met die robot. Kunnen ze rode rotsen overhoop halen!’ Oké, en dit is nog het ergste: mijn moeder heeft me verteld dat dit idiote idee deel uitmaakt van haar‘belangrijkste experiment ooit’. Yep. Ik ben mams proefkonijn. Ze heeft waarschijnlijk blaadjes sla in mijn lunchtrommel gestopt.
Mams ‘Neem Een Robot Mee Naar School’-idee is zo supervreemd dat ze het er niet eens hardop
over durfde te hebben in het bijzijn van Genna Zagoren, een meisje uit mijn klas met een pinda-allergie. Vanwege die allergie kan mijn beste maatje, Trip, nooit zijn lunch opeten met Genna aan tafel. Ik vertel je ook over Trip later wel meer. Beloofd.
Hoe dan ook, tijd om aan mams superbelangrijke experiment te beginnen: ik en een lopende, pratende afvalbak gaan naar school.
Met z’n tweeën.
‘Doe gewoon alsof hij je broer is,’ zegt mam.
‘Ik heb geen broer.’
‘Vanaf nu wel.’
Kun je dit geloven? Ik niet.
En de robot? Ik denk niet dat hij echt zijn draai zal vinden in mijn klas. Behalve misschien tijdens Halloween.
Hij heeft zijn kostuum al aan.
Boekgegevens
James Patterson, Een huis vol robots – Mijn broer de robot, vertaling: Machteld Kruijssen, Uitgeverij Clavis, ISBN 978 90 448 2430 8 (€ 18,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2015
