Max’ vrouw is bij hem weg. Max loopt haar punten van kritiek op hem langs en vraagt zich af of het daaraan heeft gelegen.
In de eerste plaats: Als je de klep van de wc niet omlaag doet, hoef je hem de volgende keer ook niet op te klappen. Dat vind ik veel hygiënischer, omdat je hem dan niet twee keer hoeft aan te raken. Ooit is het wc-deksel misschien een prachtige uitvinding geweest, omdat de ratten dan niet zo snel in de woning kwamen, maar dat geldt vandaag de dag nog maar in heel weinig woonsituaties. Oké, je kunt er bij het tandenpoetsen op gaan zitten, en als je een keer je evenwicht verliest, val je er niet per ongeluk in, maar stoot je alleen je hoofd.
In de tweede plaats: Waarom je bed opmaken al je er ’s avonds toch weer in gaat liggen?
In de derde plaats: Ja, ik móét telkens wanneer ik in de bouwmarkt ben gereedschap kopen. Ik heb de meeste aangeschafte stukken nog nooit gebruikt, maar er komt een dag…!
In de vierde plaats geef ik toe dat ik af en toe dingen over het hoofd zie die onderaan op de trap liggen, opdat de volgende die de trap op loopt ze mee naar boven neemt. Ik dus bijvoorbeeld, terwijl ik meestal toch al iets mee naar boven neem.
In de vijfde plaats kun je uit het oogpunt van hygiëne een theedoek gebruiken om bestek uit de bestekbak van de vaatwasser in de bestekla te leggen, maar als je daarvóór geen wc-deksel hebt aangeraakt, hoeft dat niet.
In de zesde tot en met de honderdenelfde plaats schiet me op dit moment even niet te binnen wat het probleem zou kunnen zijn. Nou goed, eventueel dan… Martina vindt me een schoolmeester, wat altijd nog een graadje beter is dan als betweter te worden bestempeld, omdat volgens mijn definitie een schoolmeester tenminste nog over iets van aantoonbare kennis op diverse vakgebieden beschikt. Ik had het liever als een sarcastisch grapje willen opvatten, waar ze de laatste tijd echter niet meer zo om kon lachen, en dat is, zacht uitgedrukt, volkomen kut voor een relatie. Lachen moet je samen doen, toch? Maar kan dat al met al een reden voor scheiding opleveren, als ik omgekeerd ook het een en ander moet verdragen dan wel verwijderen? Haren met schuim uit putjes pulken is namelijk ook geen feest. Ik heb er nooit over geklaagd, alleen later nagevraagd of het misschien weer lekkerder douchte, zo zonder schuim tot aan haar enkels, wat Martina soms helaas als kritiek opvatte. Dat was het helemaal niet. Ik hou van lang haar. Echt! Bovendien vraag ik me af wie van ons beiden een gespannener relatie heeft met zijn emoties, Martina of toch misschien ik. Ik had het fijn gevonden als ze me vaker had verteld hoe het op dat moment met haar ging. Goed, ik heb er niet altijd naar gevraagd, maar dat wil niet zeggen dat het me niet interesseerde. Waarom heeft ze niet gewoon een keer met de vuist op tafel geslagen of met borden naar me gegooid als ze zo ontevreden was?
Boekgegevens
Christian Jaschinski, Met een rode Porsche naar Berlijn, vertaling: Edith Sybesma, Uitgeverij Stortebeeker, 222 pagina’s (€ 15,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant editie 1 april 2019.
