Lynn heeft vakantie – maar het is allesbehalve de zomervakantie waar ze op had gehoopt. Hun huis wordt verbouwd, dus de familie blijft thuis. En haar Grote Liefde, Joeri, is mijlenver weg, ergens waar hij geen bereik heeft met zijn mobiele telefoon.
Ik zal verder vertellen over Joeri.
We aten flensjes, worstenbroodjes, plakjes komkommer, koude pannenkoeken, stukjes appeltaart, afgekoelde gehaktballetjes in tomatensaus en nog veel meer. Dit was de laatste, echt de laatste dag op school. Mijn jukbeenderen trilden een beetje, alsof daarachter al iets aan het huilen was, terwijl ik aan de voorkant vrolijk meedeed.
We zongen een zelfgemaakt afscheidslied: ‘OBS De Wijnrank, dank dank dank. We groeiden van kleuter tot puber, het was suberdebuber.’
Aan het eind van de tafel hoorde ik iemand sniffen, het was Juultje, die trouwens allang niet meer klein was.
‘Julia huilt!’ riep Prem.
Een paar meisjes stonden op en gingen naar haar toe. Ze legden hun armen om haar heen en begonnen mee te huilen. De jongens die links van me zaten, huilden ook! Ik duwde mijn tong tegen mijn gehemelte. Voor me zat Joeri, rechtop. Hij staarde voor zich uit, een traantje gleed langzaam langs zijn neus naar beneden. Even keek hij op en we keken elkaar recht in de ogen. Mijn maag vol pannenkoeken, worstjes, gehaktballen en marshmallows kromp ineen en leek zich te vullen met het gele stro uit paasmandjes.
‘De meester huilt!’ riep Tim.
Aan de andere kant van de tafel zat onze meester. Hij wreef in zijn oog.
‘Ja,’ zei hij en hij lachte erbij alsof hij een stout kind was dat iets wilde goedmaken.
‘En ik dacht dat je ons zo’n kutklas vond?’ riep Tim.
Meester werd meteen rood. ‘Let op je woorden, Tim.’
‘Ah mees, wat boeit het, hierna zie je ons nooit meer. Daarom moet je waarschijnlijk janken, van blijdschap!’
‘Nee hoor,’ zei meester. ‘Jullie waren me een klasje. Geen dag was rustig. En als ik nog aan het kamp denk… Maar daarna, die laatste weken… jullie hebben zulke stappen gezet.’
‘Hoezo?’ vroeg Prem.
Ondertussen was ik een beetje onderuit gegleden, mijn blote teen in mijn slipper kwam tegen de teen van Joeri aan. Hij voelde het, want hij keek me aan en verschoof zijn voet niet.
Woensdag 6 juli
Ik was weer in de boekwinkel, thuis was ik weggedreund. Misschien kon ik een agenda voor Joeri kopen.
Er lagen agenda’s van de Major League Baseball, van O’Neill surf trends, en een agenda vol tractoren, een van de NY Yankees Boys, van PSV, van Ajax, van de KNVB, van de Etnies, een skate- en BMX-merk, een van de visclub.
Joeri houdt van voetballen, van skaten, van basketballen, van surfen, van vissen, van strips, van dieren, van de natuur, van Mr. Bean, van Snoopy en Garfield, van Smileys, en van mij.
Ik zou hem kunnen bellen, maar dat kan niet. Sms’en of andere telefoongein heeft ook geen zin, Joeri is met zijn vader in de bergen. Terwijl zijn moeder met de kleine broertjes op een camping ergens aan de Italiaanse kust staat, loopt Joeri met zijn vader een huttentocht door de Dolomieten. Iedere dag gaan ze hoger de bergen in, slapen ze in een eenvoudig pension, en gaan ze de volgende dag verder. Hij heeft me verteld dat er geen bereik is.
‘Alleen maar gemzen,’ had hij gezegd en er weer zo leuk bij gekeken, met dat lipje iets omhoog.
Thuis had ik opgezocht wat gemzen zijn, dat zijn een soort steenbokken.
Zou hij aan mij denken, terwijl hij aan een ketting boven een ravijn hangt?
Boekgegevens
Anke Kranendonk, Lynn 3.0, Uitgeverij Lemniscaat, 160 pagina’s, ISBN 978 90 477 0782 0 (€ 14,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2016
