Van wie hou je?
Iedereen zou die vraag moeten kunnen beantwoorden. Het is een vraag die een leven definieert, die een toekomst schept, een vraag waar je het grootste deel van je leven door geleid wordt. Eenvoudig, elegant, allesomvattend.
Van wie hou je?
Toen hij de vraag stelde, voelde ik het antwoord in het gewicht van mijn politieriem, in de beklemming van mijn kogelvrije vest, in de strakke rand van mijn hoed, die ik diep over mijn voorhoofd had getrokken. Langzaam liet ik mijn arm zakken, en mijn vingers streken lichtjes over de bovenkant van de Sig Sauer in de holster aan mijn heup.
‘Van wie hou je?’ schreeuwde hij opnieuw, doordringender nu.
Mijn vingers gleden langs mijn dienstwapen en bereikten het zwarte leren sluitstuk waarmee mijn riem vastzat om mijn middel. Het klittenband maakte een hard raspend geluid toen ik de eerste band losmaakte, en de tweede, en de derde, en de vierde. Ik opende de metalen gesp en toen kwam mijn tien kilo zware riem, inclusief revolver, taser en uitschuifbare metalen wapenstok, van mijn middel en bungelde tussen ons in.
‘Doe dit nou niet,’ fluisterde ik, in een laatste poging hem op andere gedachten te brengen.
Hij glimlachte alleen maar. ‘Te laat en te weinig.’
‘Waar is Sophie? Wat heb je gedaan?’
‘Je riem. Op de tafel. Nu.’
‘Nee.’
‘JE PISTOOL. Op de tafel. NU!’
Ik reageerde door daar midden in de keuken wijdbeens te gaan staan en me breed te maken, terwijl mijn riem nog altijd in mijn linkerhand hing. Vier jaar lang had ik op de snelwegen van Massachusetts gesurveilleerd, en ik had gezworen dat ik de inwoners van de staat zou verdedigen en beschermen.
Ik had mijn training en ervaring aan mijn zijde.
Ik kon proberen mijn Sig Sauer te pakken en erop los te schieten. Het pistool zat in een onhandige hoek in mijn holster en dat zou me kostbare seconden kosten. Hij hield me nauwlettend in de gaten, bedacht op een onverwachte beweging. Als ik niet snel genoeg was, zou dat onmiddellijk en meedogenloos worden afgestraft.
Van wie hou je?
Hij had gelijk. Daar ging het uiteindelijk allemaal om. Van wie hield je en hoeveel risico was je bereid voor diegene te nemen?
‘Je WAPEN!’ brulde hij. ‘Nu, verdomme!’
Ik dacht aan mijn dochtertje van zes, aan de geur van haar haar, aan hoe het voelde als ze haar tengere armen stevig om mijn nek sloeg, aan de klank van haar stem als ik haar instopte, elke avond weer. ‘Ik hou van je, mama,’ fluisterde ze altijd.
Ik hou ook van jou, schatje. Ik hou van je.
Hij maakte een beweging met zijn arm, zijn eerste voorzichtige poging om de bungelende riem en het pistool in mijn holster te pakken te krijgen.
Eén laatste kans…
Ik keek mijn man aan. De tijd die ik nog had duurde niet langer dan een hartslag.
Van wie hou je?
Ik nam mijn besluit. Ik legde mijn riem op de keukentafel.
En hij greep mijn Sig Sauer en schoot.
Lisa Gardner, Korte metten, Uitgeverij The House Of Books, ISBN 978 90 443 3499 9 (€ 18,95)
