Na haar scheiding besluit Portia Kane op zoek te gaan naar haar vroegere leraar Engels. Onderweg wordt ze geconfronteerd met haar verleden, en met zichzelf.
Ik zit op mijn knieën in een van mijn eigen slaapkamerkasten en gluur als E.T. tussen de witte latjes van de louvredeuren door, wanneer de volgende openbaring als een donderslag tot me doordringt: ik ben een eerloze vrouw.
Gloria Steinem zou me voor de vrouwelijke tegenhanger van Uncle Tom uitmaken.
Aunt Jemima misschien, de lachende zwarte vrouw op het pak pannenkoekmix?
Waarom klinkt dat zo vreselijk racistisch? Het is een soort van gemengde metafoor, dat wel. Maar is die racistisch?
Ik ben zo verslagen en kwaad dat ik niet eens kan bedenken waarom het racistisch zou zijn, laat staan dat ik een politiek correcte metafoor kan verzinnen voor een waardeloze feministe zoals ik.
Ooit heb ik gelezen dat Gloria Steinem als Playboy Bunny heeft gewerkt om het seksisme in de branche aan de kaak te stellen. Wat haar motief ook was, ze is wel degelijk een Playboy Bunny geweest en werd door mannen als seksobject beschouwd.
Gloria kreeg er vast stiekem een kick van.
Zeg nou zelf, de politiek even buiten beschouwing gelaten willen we diep in ons hart toch allemaal begeerd worden, of zelfs als lustobject worden gezien?
En als Gloria Steinem zich door mannen liet begluren en zich in haar kont liet knijpen voor ze de spreekbuis van een complete sekse werd, nou, dan betekent dat heel misschien dat ook ik me – letterlijk – uit mijn eigen kast kan bevrijden om weer een achtenswaardige vrouw te worden tegen wie jonge, intelligente meiden opkijken en aan wie ze zelfs een voorbeeld willen nemen.
Hoe luidt het oude gezegde ook alweer?
De waarheid zal je bevrijden.
Maar eerst heb je de pest in.
Dat heeft Gloria Steinem gezegd, ik weet het bijna zeker.
Ik weet nog dat ik alles over Ms. Steinem las tijdens mijn colleges ‘Gender en vooroordeel’, toen ik nog een goede, zij het onbeproefde, feministe was.
Het is ontzettend gemakkelijk om feministe te zijn wanneer je eerstejaars studente bent met een aardige beurs en voldoende financiële steun om je collegegeld, kamer en levensonderhoud van te kunnen betalen. Een vrouw zonder smet op haar blazoen. Compromissen komen later.
Op een dag zal ik zelf geciteerd worden, wanneer ik weer intelligente, inspirerende dingen zeg, zoals heel lang geleden, toen ik nog in maatje 36 paste.
‘Goed zo, Portia Kane,’ zeg ik tegen mezelf daar in die kast, terwijl een Louis Vuitton-naaldhak mijn linkerbil doorboort. Ik leun met mijn hele gewicht – tweeënzestig kilo, wat helemaal niet slecht is voor een betrekkelijk lange, veertigjarige vrouw – op de tien centimeter hoge hak, als een middeleeuwse priester die zijn door lust gedreven vlees kastijdt. ‘Heb maar lekker de pest in! Want nog even en je zult de waarheid zien. Au!’
Ik doe het wat kalmer aan met de Louis Vuitton-hak.
Zo stoer ben ik nu ook weer niet.
Maar dat kan veranderen.
Ik kan de vrouw worden die ik altijd heb willen zijn.
Hoe dan ook.
Op dit moment denk ik dat zelfs de hoerigste tienermeiden op de treurigste middelbare scholen van tegenwoordig, meiden die zich al laten neuken voor, laten we zeggen, een maaltijd bij de Burger King – een Whopper met uienringen en misschien, als ze goed kunnen onderhandelen, een chocolademilkshake – dat zelfs die Burger King-sletjes geen sympathie zouden kunnen opbrengen voor mijn huidige situatie, laat staan dat ze naar ondergetekende zouden opkijken.
Boekgegevens
Matthew Quick, Liefde kan mislukken, Uitgeverij Lemniscaat, ISBN 978 90 477 0702 8 (€ 22,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2015
