Boekfragment: Lefbek -

Lefbek gaat over de social misfit Lise, die normaal wil zijn maar allesbehalve normaal is. Van haar emotioneel afwezige ouders en haar eerste liefde – die niet bepaald prince charming blijkt – tot haar laatste liefde met wie ze te veel gemeen heeft: Lise lijkt gedoemd om steeds de plank mis te slaan en tegen de randen van het normale op te botsen.

Wij zijn een efficiënt gezin. Dat zegt papa altijd. Het betekent dat elke dag hetzelfde is. We ontbijten om half acht. Door de week alleen met hartig. Op zondag met zoet en witbrood. Dan eten we met mes en vork. Daarna doen we een spelletje. Dat is omdat de mevrouw die ons gezin helpt zegt dat dit goed is. We hebben die mevrouw omdat mijn moeder het soms zwaar vindt om ons te hebben.
Als ze boos is, roept ze weleens: ‘Als ik dit had geweten, was ik nooit aan kinderen begonnen.’ Ik snap dat wel. Mijn broertje is ook niet makkelijk. Hij maakt ruzie. En hij vindt haar eten vaak niet lekker. Ik trouwens ook niet. Terwijl als papa nasi maakt, dan scheppen we wel drie keer extra op. Dat is ook niet aardig. Dus op een dag is er een mevrouw in huis.
‘Hallo, ik ben Tanja,’ zegt de mevrouw. Ze heeft een spijkerbroek aan en een rode trui en kort haar zonder gel erin. Het valt gewoon plat op haar hoofd. Als een soort eierdop van haar. Ze heeft van die
rode wangen alsof ze net van buiten komt na een lekkere wandeling door de natuur in de kou. Maar ze is er al even en bovendien is het helemaal niet koud.
‘Wie ben jij?’ vraagt ze aan mij. Dat vind ik al gelijk stom. Ik bedoel, er woont hier in dit huis één meisje van tien en dat ben ik. Heus niet dat mijn moeder niet verteld heeft dat ze kinderen heeft
en hoe die heten. Dus ze weet het best. Daarom zeg ik niks.
‘Dat is Lise,’ zegt mijn moeder nogal ten overvloede. ‘Lise is soms een beetje dwars.’
Wat is dat nou weer voor stoms om te zeggen? Ik zeg toch ook niet: ‘Dit is mama, ze wordt soms zo boos dat ze wegloopt om port te gaan drinken bij een vriendin.’ Dat heeft ze nu twee keer gedaan
en elke keer ben ik bang dat ze nu echt wegblijft en dat ik dan voor mijn broertje moet zorgen en ik weet niet eens hoe ik spaghetti moet maken of een was moet doen.
Tanja kijkt me onderzoekend aan. ‘Dat zal wel meevallen, hè?’ zegt ze lachend. ‘Lise ziet er hartstikke aardig uit.’
Wacht maar, denk ik. Maar ik bedenk opeens ook dat Tanja best wel lief lacht en dat alles met haar hulp misschien wel een beetje beter wordt. Als Tanja nu gewoon bij ons in huis komt wonen, dan
hebben we vast niet meer steeds ruzie.