Land van echo’s is de monumentale plotgedreven debuutroman van Mark H. Stokmans – een epische familiegeschiedenis in het bewogen Spanje van de vorige eeuw.
Ongeveer drie weken geleden, ergens ten noorden van Barcelona, was het rillen van de kou overgegaan in koortsrillingen, maar hij kon de twee op een gegeven moment niet uit elkaar houden. Het leek wel een echo van de Spaanse griep, en dat in Spanje, lachte hij in zichzelf. Maar dat schrikbeeld was alweer tien jaar oud en tegelijk met miljoenen doden gestorven. Wat het ook was, zijn longen leken leeg, zijn keel leek te bloeden van het hoesten. En daar, langs die weg, onder het genadig dichte gebladerte, was hij gaan zitten en had hij geschuild voor de regen die al dagenlang neerkwam en het land in nevels hulde.
Het paard van Vicente Urias leek op klompen te lopen. Waar meestal het stof van wielen, hoeven en voeten opwaaide en reizigers op hun weg door dit land de adem benam, had de regen de lichtbruine aarde veranderd in geelbruine klei waar de wielen van wagens in vastliepen. Dikke plakken van het kleverige spul hingen aan de hoeven van het paard. Ook onder de legerkisten van de man onder de boom zaten extra zolen van klei. Ongetwijfeld een van de redenen dat hij hier was gestrand. Zijn blonde haar hing in dikke, lange strengen voor zijn gezicht. Toen Vicente stilstond liet het paard het hoofd hangen, de zwarte manen doornat en druppelend als vergane gordijnen. Alles was bruin en grijs en donker, behalve de blauwe ogen die Vicente aankeken. Ogen die zo helder waren dat het leek alsof je dwars door de man heen kon kijken, naar een ijzige wereld achter hem. (…)
‘Buenos días,’ sprak Vicente vanaf zijn paard. ‘Welkom in het zonnige Spanje! Alhoewel u zich zo te zien niet buitengemeen zonnig voelt.’
‘Het is wat frisser dan ik had verwacht,’ antwoordde de man in een rudimentair Spaans met een accent dat Vicente niet kon thuisbrengen.
‘Deze regen is afgrijselijk, maar wacht u tot de zon komt.’
‘Als u me kunt vertellen hoe ver het is naar het dichtstbijzijnde logement, ga ik er daar wel op wachten.’
‘Naar de herberg Venta la Chata is het nog een uur lopen…’
‘Dan rust ik nog even…’
‘…maar ik nodig u graag uit op mijn finca, te paard zijn we daar in een halfuurtje.’
De blauwe ogen keken hem even aan, Vicente dacht er argwaan in te bespeuren, maar misschien was het wel gewoon in vermoeidheid verpakt ongeloof.
‘Ik wil u niet tot last zijn. Uw paard en uzelf zou ik te vies maken. Daar kan geen sprake van zijn.’
‘Hoe kan een reiziger uit verre oorden met ongetwijfeld boeiende verhalen – bij uitstek geschikt om de verveling van dit soort vuile dagen te verdrijven – een last zijn? Dat is uitgesloten.’ Hij legde zijn hand op zijn hart en neigde het hoofd hoffelijk. ‘Ik zou vereerd zijn als ik u mijn gast kan noemen.’
De Duitser had geknikt, gehoest maar geweigerd om op het paard mee te rijden. Daarop steeg Vicente af en samen liepen ze te voet het laatste stuk naar de landerijen van de familie Urias.
Mark H. Stokmans, Land van echo’s, Uitgeverij Ambo|Anthos, 424 pagina’s (tijdelijk van € 24,99 naar € 19,99 met code 904-11395, actie loopt t/m 26 oktober)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
