Proloog
[schuld en boete, 1985.
kunstenaars: caleb en camille fang]
Meneer en mevrouw Fang noemden het kunst. Hun kinderen noemden het kattenkwaad. `Rotzooi trappen en dan gauw weghollen,’ zei Annie tegen haar ouders. `Het is wel tikje ingewikkelder, liefje,’ zei mevrouw Fang terwijl ze alle gezinsleden een gedetailleerde taakbeschrijving gaf. `Maar aan de andere kant wordt onze kunst ook gekenmerkt door een bepaalde eenvoud,’ zei meneer Fang. `Ja, dat is waar,’ antwoordde zijn vrouw. Annie en haar broertje Buster zwegen. Ze waren op weg naar Huntsville, twee uur rijden van huis, omdat ze niet herkend wilden worden. Anonimiteit was doorslaggevend en gaf hen de gelegenheid hun performances voor te bereiden zonder gehinderd te worden door mensen die stennis verwachtten.
Meneer Fang gaf nog wat meer gas, popelend om te beginnen, en keek zijn zes jaar oude zoon aan in het spiegeltje. `Zullen we nog even doornemen wat je vandaag te doen staat, jongen?’ zei hij. `Controleren of we alles goed op een rijtje hebben?’ Buster keek naar de ruwe potloodschetsen die zijn moeder getekend had. `Ik moet mijn mond volproppen met snoep en heel hard lachen,’ zei hij. Meneer Fang glimlachte en knikte voldaan. `Precies,’ zei hij. Mevrouw Fang opperde dat Buster misschien ook wat snoep in de lucht zou kunnen gooien en dat vond iedereen een goed idee. `En jij, Annie?’ vervolgde meneer Fang. `Wat is jouw taak?’ Annie staarde naar buiten en telde het aantal dode dieren dat ze passeerden. De teller stond al op vijf. `Ik ben de verklikker,’ zei ze. `Ik verklap aan iemand van het personeel wat er aan de hand is.’ Meneer Fang glimlachte opnieuw. `En dan?’ vroeg hij. Annie geeuwde. `Dan maak ik dat ik wegkom.’ Tegen de tijd dat ze bij het overdekte winkelcentrum arriveerden waren ze er klaar voor: het moment van vervreemding dat zo vluchtig zou zijn dat mensen later zouden denken dat ze het gedroomd hadden.
Eenmaal in het drukke winkelcentrum gingen de Fangs allemaal een andere kant op en deden alsof de andere gezinsleden niet bestonden. Meneer Fang ging bij een fast-foodrestaurant zitten en testte de focus van het miniatuurcameraatje dat verborgen was in het montuur van de grote, dikke bril die hem altijd rode ooguitslag bezorgde. Mevrouw Fang liep doelbewust door het winkelcentrum, overdreven met haar armen zwaaiend, om de indruk te wekken dat ze misschien niet helemaal goed bij haar hoofd was. Buster viste muntjes uit de fontein en zijn natte broekzakken puilden uit van het kleingeld. Annie kocht een afwasbare tatoeage bij een stalletje met absurde, waardeloze prullaria, ging naar het toilet en wreef het plaatje op haar bovenarm: een schedel met een roos tussen zijn tanden. Ze rolde de mouw van haar T-shirt weer omlaag, zodat de tatoeage bedekt was, en ging op een van de wc’s zitten tot het alarm van haar horloge piepte. Het was tijd en de vier Fangs liepen langzaam naar de zelfbedieningssnoepwinkel, klaar voor de gebeurtenis die alleen maar zou plaatsvinden als iedereen precies deed wat er van hem of haar verwacht werd.
Na vijf minuten doelloos door de gangpaden van de snoepwinkel te hebben gedwaald, trok Annie aan het shirt van de tiener achter de kassa. `Wil je iets hebben, meisje?’ vroeg hij. `Moet ik iets voor je pakken? Dat doe ik graag, hoor.’ Hij was zo aardig dat Annie zich een beetje schaamde bij de gedachte aan wat ze ging doen. `Ik klik niet graag,’ zei ze. Verbaasd boog de jongen zich wat dichter naar haar toe. ‘Wat zei je?’ vroeg hij. `Ik klik niet graag,’ zei Annie, ‘maar die vrouw daar steelt snoep.’ Ze wees op haar moeder, die bij een vak met jelly beans stond met een enorme, zilverkleurige schep in haar hand.
Kevin Wilson, De familie Fang, Uitgeverij De Harmonie, ISBN 978 90 616 9987 3 (€ 22,50) Vertaling Wiebe Buddingh’
