Laurel heeft Tamani, haar vriend uit het elfenrijk, voor altijd de rug toegekeerd. Maar wat zal ze doen als hij plotseling weer voor haar neus staat…?
Een vreemde tinteling ging haar bijna ongemerkt voorbij. Plots had Laurel het gevoel dat ze zich moest omdraaien en naar iets achter zich moest kijken.
Hield iemand haar in de gaten?
Haar nieuwsgierigheid overwon het van haar angst en vermomd als een beweging om haar haren uit haar gezicht te vegen, keek ze voorzichtig achterom. Het was direct duidelijk wie haar in de gaten hield. Laurels adem stokte in haar keel toen haar blik viel op twee lichtgroene ogen.
Die ogen hoorden niet lichtgroen te zijn, maar juist een rijk smaragdgroen dat ooit perfect bij zijn haar had gepast. Maar dat haar was nu volledig zwart, kort geknipt en in een bedrieglijk nonchalante mop geföhnd. In plaats van een handgeweven tuniek en broek droeg hij een spijkerbroek en zwart t-shirt dat, hoe goed het hem ook stond, vreselijk verstikkend moest zijn.
En schoenen. Ze had Tamani zelden schoenen zien dragen.
Maar of ze nou licht of donker waren: ze zou zijn ogen altijd herkennen. Hij had ogen die prominent aanwezig waren in haar dromen en even vertrouwd waren als die van haarzelf en die van haar ouders. En zelfs even vertrouwd als die van David.
Op het moment dat hun blikken elkaar ontmoetten, krompen de maanden sinds ze Tamani voor het laatst had gezien van een eeuwigheid naar een ogenblik. Vorige winter had ze tijdens een woedeaanval tegen hem gezegd weg te gaan, en dat had hij gedaan. Ze had niet geweten waar hij naartoe was gegaan of voor hoelang hij weg zou blijven. Ze had niet eens geweten of ze hem ooit weer terug zou zien. Maar ze had voor honderd procent voor David gekozen en hoewel het niet haar bedoeling was geweest om Tamani volledig uit haar leven te verbannen, want hij was tenslotte haar vriend, moest ze toegeven dat zijn afwezigheid haar keuze voor David vereenvoudigd had. Na ongeveer een jaar was ze bijna gewend geraakt aan het zeurende gevoel in haar borst wanneer ze aan hem dacht. Maar hij was nu plotseling terug en ze kon hem bijna aanraken.
Laurel keek op naar David, maar die keek niet terug. Hij had Tamani ook opgemerkt.
‘Wauw,’ zei Chelsea vanachter Laurels schouder vandaan. Dit doorbrak Laurels mijmering. ‘Wie is die knapperd?’ Haar vriendje, Ryan, liet een afkeurend geluid horen. ‘Nou zeg. Hij is toch knap? Ik ben niet blind,’ voegde Chelsea toe op een nuchtere toon.
Laurel kon nog steeds geen woord uitbrengen, terwijl ze toekeek hoe Tamani’s blik heen en weer ging van haar naar David en weer terug. Miljoenen gedachten schoten tegelijkertijd door haar hoofd. Waarom is hij hier? Waarom heeft hij die kleren aan? Waarom heeft hij me niet gezegd dat hij zou komen?
Ze had nauwelijks door dat David haar handen van zijn shirt afhaalde en zijn warme vingers door haar ijskoude vingers vlocht.
‘Waarschijnlijk zo’n uitwisselingsstudent,’ zei Ryan. ‘Meneer Robison vindt het altijd leuk om ze door school te laten paraderen.’
‘Misschien, ja,’ zei Chelsea zonder er echt mee in te stemmen.
Meneer Robison zei iets tegen de drie leerlingen die hem door de gang volgden. Tamani draaide zijn hoofd op zo’n manier dat zelfs zijn profiel niet meer zichtbaar was. Als bevrijd van een betovering liet Laurel haar blik op de vloer vallen.
David kneep in haar hand en ze keek naar hem op. ‘Is dat wie ik denk dat het is?’
Laurel knikte haar hoofd. Het lukte haar niet om iets uit te brengen. David en Tamani hadden elkaar slechts twee keer eerder ontmoet, maar beide keren waren erg… gedenkwaardig geweest.
Aprilynne Pike, Wings-serie 3. Illusions, vertaling: Samara Reijns, Dutch Venture Publishing, 300 pagina's (€ 18,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2023.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
