Een jonge journaliste onthult de duistere kant van Rio de Janeiro. Wat speelt er zich af achter de schermen van het grootste sportevenementen ter wereld? Een zinderende zomerthriller over de Olympische Spelen.
Sanne bevroor en keek in de richting waaruit het geluid was gekomen. Fabian stond bij de entree naar het Holland House samen met een paar Nederlandse atleten. De sporterslounge achter zich negerend – ze durfde niet achterom te kijken – liep ze naar de ingang. Ze passeerde Fabian zonder hem aan te kijken en hield halt achter een scherm. Hopelijk zou hij niet moeilijk doen over haar vreemde gedrag en naar haar toe komen. Ze wilde haar gezicht in zijn hals begraven en met hem mee gaan.
Fabian had kennelijk niks in de gaten, want hij kwam meteen achter haar aan en kuste haar vol op de mond. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg hij.
‘Jou zoeken en ontvoeren naar mijn appartement. Ga je mee?’
Fabian aarzelde en keek naar de atleten. Plan mislukt.
‘Ik snap het. Weet je, ga jij lekker wat drinken met de jongens, dan ga ik vast naar het appartement en dan zie ik je daar vanzelf wel verschijnen. Goed?’
‘Waarom ga je niet even mee?’
‘Ik moet eerst nog iets regelen,’ zei Sanne. ‘Het is al goed, we zien elkaar gewoon later.’
Ze kuste hem en liep weg. Toen ze buiten het Holland House stond, pakte ze haar telefoon en belde Ramon.
‘Ik stop ermee.’
‘Waarmee?’
‘Met tolken en dat andere. Ik kan het niet. Ik wil nog wel als tolk fungeren, maar niet meer dan dat.’
‘Is er iets gebeurd?’ vroeg Ramon na een korte pauze.
‘Nee. Nou ja, er is iets in mijn hoofd gebeurd. Het spijt me, ik kan het niet.’
‘Kom morgen even langs op kantoor,’ zei Ramon.
‘Waarom?’
‘Ik moet je nog uitbetalen en dan kunnen we erover praten.’
Zo begripvol als zijn woorden leken, zo koud klonk zijn stem. Sanne had sterk het gevoel dat dit een gesprek zou worden met een honkbalknuppel erbij.
‘Oké, hoe laat?’
‘Kom om een uur of elf.’
‘Oké, ik zie je dan. En sorry, hè. Ik wist ook niet dat ik…’
‘Je bent niet de eerste, Laura. Maak je geen zorgen. Ik zie je morgen.’
Sanne sloot het gesprek af en liep in de richting van haar appartement. Toen hoorde ze dat er iemand achter haar aan liep. William? Koen? Fabian? Het geluid van de voetstappen was relatief hard, niet het geluid van gymschoenen. Wat als het William was? Hij droeg een soort brogues bij dat dure pak van hem. Sanne wist dat ze niet veel tijd had. Als hij haar iets wilde aandoen, dan kon hij elk moment toeslaan. Ze durfde niet over haar schouder te kijken en versnelde haar pas. Er waren geen andere voetgangers en de wandeling naar het appartement voerde het eerste stuk langs een drukke vierbaansweg waar hard werd gereden. Oversteken zou levensgevaarlijk zijn. Sanne keek naar het verkeer en zag enkele lege taxi’s rijden, en dus versnelde ze haar pas nog een keer en stak haar hand op. Enkele seconden later stopte er een taxi bij de volgende zijstraat en Sanne rende erop af.
‘Dirigir!’ riep ze, terwijl ze erin sprong.
De chauffeur gaf een dot gas en reed de zijstraat in, waar geen verkeer was en waar hij flink kon doorrijden.
‘En nu?’ vroeg hij terwijl hij geconcentreerd naar de volgende kruising keek.
‘Links. Neem de volgende links,’ zei Sanne, terwijl ze over haar schouder keek.
Boekgegevens
Sarah Prins, Holland House, Uitgeverij A.W. Bruna, 304 pagina’s, ISBN 978 94 005 0739 5 (€17,50) Ook verkrijgbaar als e-book en audioboek.
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2016
