Ondanks zijn succes is de 11-jarige Jonny een kwetsbare jongen die te snel volwassen moet worden. Hij worstelt met zijn identiteit en status als sekssymbool.
Jane zei dat ik en Lisa Pinto een exclusieve fotosessie voor een glossy gingen doen van een in scène gezet afspraakje bij onze volgende stop in Denver. Ik vroeg haar niet waarom ze van gedachten was veranderd. Er waren altijd twee redenen: Ronald had haar gezegd dat ze het moest doen, of het ging om een heleboel geld. Maar het kon me niet schelen, omdat ik zou gaan zien hoe knap Lisa Pinto van dichtbij was. Dat kun je niet altijd opmaken uit foto’s. Soms zijn meisjes teleurgesteld als ze me ontmoeten. Ik heb er een paar blogteksten over gelezen.
Voordat ik ’s ochtend wegging klopte Rog op mijn deur. Hij zag er gespannen uit. ‘Succes vanavond,’ zei hij. ‘Je kent de warming-upbewegingen?’
‘Rog, die heb ik misschien wel een miljoen keer gedaan.’
‘Weet ik. Laat me later in ieder geval weten hoe het gaat, oké?’
‘Roger, Rog,’ zei ik, wat hij nooit leuk vindt.
‘En probeer de naam te herinneren van iedereen met wie je werkt. Kun je dat?’
‘Nee, ik ben een stommeling die nooit iemands naam kan onthouden. Wie ben jij ook al weer? En wie ben ik?’
‘Geen grapjes, Jonny, doe het voor mij. Alsjeblieft.’
Ik beloofde hem dat ik het zou doen. ‘Bedankt,’ zei hij. ‘Het is echt een moeilijke periode in het vak. Dus… ik stel het op prijs.’ Hij ging gauw de hal in, omdat hij waarschijnlijk bang was dat Jane hem zou betrappen. Als hij snel liep, leek het alsof hij een beetje mank was. Het was niet moeilijk te zien waarom hij bang was dat een jonger iemand me les zou gaan geven.
Bij de soundcheck in de EnegerySolutions Arena stelde Jane me voor aan een Engelse vrouw die Patricia heette en zei dat ze me zou helpen met mijn warming-ups. Ik kon geen manier bedenken om haar achternaam te vragen voor Rog zonder dat het er te dik op lag. Ze zag er jong genoeg uit om een van mijn achtergronddanseressen te kunnen zijn. In haar topje leek het alsof haar armen gespierde slangen waren en ze had een aantrekkelijke glimlach, als witte pianotoetsen, ook al komt ze uit Engeland. De Engelse muzikanten die ik heb ontmoet hebben vreselijke tanden, behalve de jongeren die popzangers zijn. Die hebben Amerikaanse tanden. Jane bleef erbij en werkte op haar computer terwijl wij stemoefeningen deden in de sterren/talentenkamer, maar ze keek heel vaak op.
De Latchkeys deden daarna hun soundcheck, en hoewel ik eigenlijk moest gaan rusten in de sterren/talentenkamer en Throat Coat moest drinken en ik wat Zenon wilde spelen, bleef ik naar hen kijken. Het was geen volledig optreden, maar ze hadden een strakke sound, met veel omringend lawaai. Zack maakte het verschil bij hen. Hij was de leadzanger en ritmegitarist, en hij was een prima muzikant, maar zijn stem had een mooie klank en hij had een groot bereik. De meeste mannelijke baritons halen de hoge tonen niet makkelijk of geven ze totaal geen gevoel mee. En hij droeg een groen fluwelen pak. Ik kon de teksten niet verstaan, maar in elk liedje zat een andere meisjesnaam en andere woorden die met diezelfde letters begonnen, zoals Erica’s Elfin Ears.
Boekgegevens
Teddy Wayne, Het liefdeslied van Jonny Valentine, vertaling: Ed van Eeden, Uitgeverij Link, ISBN 978 94 623 2111 3 (€ 19,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 7 april 2014.
