Een nieuw kinderboek van de schrijfster van Harry Potter! Het Kerstvarken is een hartverwarmend verhaal voor koude dagen – voor jongere lezers of om voor te lezen – over hoe ver je wilt gaan om je knuffel terug te krijgen.
Ut Varken
Ut Varken was een klein speelgoedvarken dat van dezelfde stof was gemaakt als een zachte handdoek. Hij had plastic korrels in zijn buik, waardoor het leuk was om met hem te gooien. Zijn fluwelige varkenspootjes waren precies groot genoeg om tranen mee weg te kunnen vegen. Toen Jack een peuter was, sabbelde hij altijd op het oor van Ut Varken voor hij ’s avonds in slaap viel.
Ut Varken heette zo omdat Jack, toen hij leerde praten, ‘ut varken’ zei in plaats van ‘het varken’. Toen Ut Varken nieuw was, had hij een zalmroze kleur gehad en zwarte, glimmende plastic oogjes, maar daar wist Jack niets meer van. In zijn herinnering had Ut Varken er altijd net zo uitgezien als nu: grijs en vaal, met één oor dat stijf was van het gesabbel. De ogen van Ut Varken waren losgeraakt, zodat hij een tijdje alleen gaatjes in zijn gezicht had gehad, maar later had Jacks moeder, die verpleegster was, twee knopen vastgenaaid op de plaats van de ontbrekende oogjes. Toen Jack ’s middags thuiskwam uit de kinderopvang lag Ut Varken, onder een warme wollen sjaal, op de keukentafel te wachten tot Jack het verband rond zijn nieuwe ogen zou losmaken. Jacks moeder had zelfs een medisch rapport opgesteld: ‘Patiënt: UV Jansen. Doel van operatie: aanzetten van knopen. Chirurg: mama.’ Na zijn oogoperatie begon iedereen Ut Varken gewoon ‘UV’ te noemen. Sinds zijn tweede weigerde Jack om naar bed te gaan zonder UV, wat vaak tot problemen leidde omdat UV tegen bedtijd meestal onvindbaar was. Soms moesten mama en papa heel lang zoeken en vonden ze UV uiteindelijk op de raarste plaatsen: verstopt in een sportschoen van papa of weggefrommeld in een bloempot.
‘Waarom stop je hem toch steeds weg, Jack?’ vroeg mama iedere keer als ze UV eindelijk weer gevonden had, opgekruld in een keukenla of weggemoffeld onder een kussen van de bank.
Het antwoord ging alleen Jack en UV iets aan. Jack wist dat UV dol was op knusse plekjes, waar hij helemaal in kon wegkruipen en dan lekker kon slapen.
UV hield van precies dezelfde dingen als Jack: zich verstoppen onder struiken en in allerlei schuilplaatsen en hoog in de lucht gegooid worden: Jack door zijn vader en UV door Jack. UV vond het helemaal niet erg als hij vuil werd of als Jack hem per ongeluk in een plas water liet vallen, als hij en Jack samen maar lol hadden.
Op een keer, toen Jack drie was, stopte hij UV in een doos met spullen die gerecycled zouden worden. Hij had zijn moeder horen zeggen dat het een doos voor de kringloop was en dus dacht Jack dat UV rondjes zou gaan rennen in de doos.
Hij wachtte tot zijn moeder de keuken uit was en gooide UV in de doos, in de hoop dat hij in cirkeltjes zou gaan rondhollen. Zijn moeder moest lachen toen ze Jack stiekem in de doos zag kijken en hij zei dat hij wilde weten of ze nou echt aan het hollen waren. Ze legde uit dat ‘kringloop’ in dit geval iets anders betekende. Alles wat in de doos zat, werd weggebracht en dan werden er andere dingen van gemaakt, zodat ze een nieuw leven kregen. Jack wilde absoluut niet dat UV zou weggaan en dat er iets anders van hem zou worden gemaakt en daarom stopte hij hem nooit meer in die doos.
J.K. Rowling, Het Kerstvarken, illustraties: Jim Field, vertaling: Wiebe Buddingh, Uitgeverij De Harmonie, 320 pagina's (€ 24,90)
