Norman Jansen, zelf werkzaam bij de Koninklijke Marechaussee, schrijft waargebeurde verhalen in fictievorm. Mensenhandel is een van de terugkerende thema’s. In Gevangen in dilemma’s worden Venezolaanse vluchtelingen en een Nederlandse militair betrokken in criminele zaken.
Chris speurt direct de omgeving af. Zijn ogen blijven vanzelf gefocust op een afgebroken en grijskleurig stuk beton met daarnaast een gehavende witte wc-pot. Half ondersteboven ziet hij de overblijfselen van een grote bruinkleurige hond die hij eerder nog niet had opgemerkt. Het voorste deel van de hond lijkt nog aardig intact, en hangt met kop en open bek naar beneden gericht. Zijn tong hangt half uit zijn bek. Het achterste deel van het dier is verdwenen en het lijkt alsof dat ruw is afgescheurd of afgebeten door een groot wild dier. Inmiddels rottende ingewanden hangen vanuit het kadaver zichtbaar op de grond. Zelfs op deze afstand ziet hij de vliegen die er massaal omheen zwermen. Chris huivert ervan. Nog nooit eerder heeft hij zo direct de gevolgen gezien van wat de verwoestende kracht van een orkaan kan doen met mens en dier. Een spiertrilling doet zijn rug sidderen. Snel slaat hij zijn armen over elkaar, alsof hij zichzelf wil beschermen. Onwillekeurig dwalen zijn gedachten weer af en denkt hij aan de opdracht die hij straks moet gaan uitvoeren zodra ze hier weg zijn. Hij slaakt een diepe zucht. Al sinds het moment dat ‘zij’ contact met hem hebben opgenomen, is hij met niets anders dan dat bezig – hij heeft er inmiddels zelfs slapeloze nachten van. Het baart hem vooral zorgen hoe hij daar straks ongeschonden of zelfs levend uit zal komen. Het liefst had hij alles aan Hans en aan zijn ouders verteld, maar hij durft het nog steeds niet. Hij is te bang dat ze erachter komen en wraak zullen nemen. Onder de druk van de bedreigingen die ze tegen hem hebben geuit, is hij uiteindelijk gezwicht; hij is bereid alles te riskeren om haar veilig terug te krijgen. Hij heeft ook geen keus en wil vol overgave zijn toekomst, zijn baan en zelfs zijn leven riskeren om haar veilig en wel terug te krijgen. Hij kan niet anders, voor haar doet hij alles. Lang duren deze wanhopige en angstige opwellingen gelukkig niet. De trieste omstandigheden dwingen hem direct weer om met beide benen op de grond te staan, juist hier op Abaco. Schichtig kijkt Chris vlug achterom en is met zijn gedachten snel weer terug in deze huidige en schokkende werkelijkheid. Niemand van zijn collega’s mag dit geheim weten, alleen hij draagt deze grote last op zijn schouders. Het voelt voor hem bijna als verraad, omdat hij weet dat zijn collega’s hem dit nooit zullen vergeven. Vertrouwen en respect, dat is er bij de opleiding immers al snel ingestampt. Deze jongens zullen hem hoe dan ook altijd helpen en beschermen als het eropaan komt. Ze vertrouwen hem voor de volle honderd procent, tot het tegendeel blijkt. En dat gebeurt misschien wel eerder dan hij zelf zou willen, denkt Chris zuchtend en hij draait zijn hoofd weer even kort terug in de richting van de gehavende hond. ‘Maar dat is altijd nog beter dan te moeten eindigen zoals jij,’ zegt hij zachtjes zonder dat de anderen het kunnen horen. Voor de laatste keer kijkt hij nog een keer de omgeving rond en loopt langzaam terug naar de auto. Kort daarna rijden de drie Nederlandse militairen langzaam door de onwerkelijke puinhopen weer terug in de richting van het hospitaal aan de andere kant van de stad.
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
