Voor Echt gebeurd – op papier maakten Cornelisse en Wertheim een selectie van de mooiste en indrukwekkendste verhalen uit de afgelopen 12,5 jaar optredens in Toomler. Ook op papier beklijven deze verhalen. Een feest om te lezen!
‘Toen ik klein was ging ik altijd met mijn moeder naar rommelmarkten. Niet omdat wij interessante hipsters waren, maar uit noodzaak, want mijn ouders waren gastarbeiders van de eerste generatie Marokkanen en die hadden gewoon heel weinig geld. Mijn moeder dacht: alles wat je kunt kopen, kun je ook tweedehands kopen. En het lukte haar ook altijd. Ze maakte er een beetje een sport van. Dan haalde ze iets van de rommelmarkt en dan moesten wij raden hoeveel het had gekost. En dan zeiden we altijd 10 euro, terwijl we wisten dat het minder was, en dan zei ze nee nee nee, 50 cent, of zoiets absurds. Ze kon namelijk heel goed afdingen. Indrukwekkend goed, eigenlijk. Ik zou er bijna trots op zijn als ik me niet kapot schaamde. Ik stond altijd weg te kijken als ze dat deed.
We komen uit Breda en daar was jaarlijks een grote rommelmarkt op straat in onze wijk. Op een keer nam ze me mee en ging ik kijken naar speelgoed en zo, terwijl zij keek naar moederdingen als huishoudelijke spullen en kleding. Op een gegeven moment was ze koffers aan het bekijken. Eentje was ze er aan het inspecteren: is hij goed genoeg, is er schade, en hoeveel kan ik hier afhalen van de prijs. Terwijl ze met de verkoopster aan het afdingen was, stond er aan de overkant een groepje mannen bier te drinken, van wie er een riep: geef haar die koffer, dan kan ze oprotten! Mijn moeder verstond het niet, die spreekt slecht Nederlands, plus het was heel plat Brabants. Ik verstond het natuurlijk wel, ik was negen of tien of zo, en ik had door wat er aan de hand was en zei kom mama, we gaan, het is niet leuk meer.
Die koffer was inderdaad bestemd om mee op te rotten. Een jaar of twee later gingen wij naar Marokko. De reis daarheen is best wel zwaar. Want we gingen met z’n achten, mijn ouders hebben zes kinderen. We gingen dan met twee auto’s en mijn zus is… Kijk, vrouwen zijn slimmer dan mannen: mijn zus had een Peugeot vier, want ze wist dat mijn moeder heel veel meuk verzamelde om mee te nemen. Mijn broer kocht een cabrio, een Renault Megane. Daarin moet je eigenlijk niet langer dan een uur achterin zitten, want dan word je claustrofobisch. Maar wij moesten dus twee, drie dagen achterin die auto. Hij wilde gewoon heel graag pronken in Marokko.
Ik zat het meeste bij mijn zus in de auto, maar soms moest er echt afgewisseld worden. En ja, de reis: het is leuk dat je het met zijn allen doet, maar het is echt alleen maar omdat het moet. Want een vliegtuig konden wij met zijn achten niet betalen. En onderweg konden we met zijn achten ook geen hotel betalen. Dus wat we deden was: zolang mogelijk doorrijden, totdat mijn broer en zus moe werden, en dan gingen zij slapen, ofwel in de auto met de stoel achterover, ofwel op een deken tussen de auto’s. En ik mocht dan niet slapen als mijn zus of broer autoreed, dan werd ik gepord, van: hé doe eens gezellig, anders val ik ook in slaap. Maar als zij dan gingen slapen, mocht ik óók niet slapen, want ik moest op de spullen letten. Dus het was heel vermoeiend. Er werd ook niet gedoucht natuurlijk. Het was naar, eigenlijk. Maar nogmaals, je deed het samen en je wist waar je het voor deed. Want zodra je in Marokko was, was het allemaal de moeite waard.
Paulien Cornelisse en Micha Wertheim, Echt gebeurd – op papier, Uitgeverij De Harmonie, 384 pagina’s (€ 25 t/m 17 mei, daarna € 29,90)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie mei 2021.
Interesse? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
