Cato lijkt alles voor elkaar te hebben, maar vanbinnen worstelt ze. Als haar perfecte leven barsten begint te vertonen keert ze steeds meer in zichzelf.
‘Zullen we eerst ergens gaan lunchen?’ vroeg Vic. Hoewel we nog geen uur daarvoor hadden gegeten, knikte ik. Ze nam me mee naar De Lelie, een restaurant op het plein dat uitkeek op het oude stadhuis, en we zochten een plekje op het terras onder de warmtelampen. Witte tafelkleden waren over de tafels gedrapeerd, enorme bloemstukken zorgden voor wat privacy. Ze sloeg het dekentje dat klaarlag over haar benen en gaf mij er ook een.
‘Niet te koud zo, toch?’ vroeg ze.
‘Nee, helemaal niet,’ zei ik.
Ze stak een sigaret op en liet de rook uit haar mond ontsnappen. Ik vond dat ze er chic uitzag. Volwassen. Ik wilde haar om een sigaret vragen maar durfde niet en deed in plaats daarvan alsof ik de menukaart bestudeerde. Van de helft van de dingen die erop stonden had ik nog nooit gehoord.
‘Wat neem jij?’ vroeg ik.
‘De zalmterrine,’ zei ze.
‘Ik ook,’ zei ik snel.
Ik was blij dat ik hetzelfde had besteld als Vic, want het eten was heel lekker. En dat ik daar met haar zat, alsof ik nooit anders had gedaan, maakte dat ik me mondainer voelde dan ik me in Rotterdam ooit had gevoeld. De rekening was minder leuk. Na het afrekenen van mijn helft had ik nog dertig euro over.
In de eerste lingeriewinkel die we binnengingen koos Vic met achteloos gemak drie beha’s voor me uit. Ze waren anders dan alles wat ik thuis in mijn kast had liggen. Uitbundig, uitdagend. Maar ze pasten bij wie ik nu was, vond ik, of wie ik wilde zijn, en Vic drong erop aan dat ik ze allemaal paste. De vriendelijke, wat oudere verkoopster hielp me de juiste behamaat te vinden en ik was intens blij dat ik een B-cup bleek te hebben, in plaats van A.
‘Tachtig procent van de vrouwen draagt de verkeerde behamaat, liefje. Je bent heus niet de eerste,’ verzekerde ze me.
Ik bedankte haar en ging het pashokje in. Ik paste ze alle drie. Een rode met strikjes, een modernere felblauwe en mijn favoriet, een zachtroze beha met kant en zwarte bandjes. Zoiets moois had ik nog nooit gedragen en hij paste perfect. Vic schoof het gordijn opzij om mij in de roze beha te kunnen zien.
‘Hij staat je geweldig, Cat,’ zei ze. ‘Deze moet je nemen.’
‘Ja, hè?’ vroeg ik, ineens onzeker. ‘Vind je hem echt mooi?’
‘Zeker weten,’ zei Vic. ‘Gewoon doen. En hij is maar vijfenvijftig euro.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Vijfenvijftig euro? Zo veel heb ik niet bij me,’ zei ik teleurgesteld.
Vic snoof. ‘Oké. Daar verzinnen we wel wat op,’ zei ze. ‘Doe de beha maar uit, geef hem aan mij en kleed je snel aan, goed?’
Ik deed wat ze vroeg en haastte me het pashokje uit. Vic stond naast de deur te kijken naar een rek met bikini’s.
‘Ben je er klaar voor, Cato? Klaar om te rennen?’ fluisterde ze toen ik naast haar stond. Ze greep mijn arm stevig vast.
‘Wat zei je?’ vroeg ik. Ik had haar wel gehoord, maar wist niet zeker of ik begreep wat ze bedoelde. Dit kon ze toch niet menen? Ik staarde haar verward aan.
‘Om te rennen,’ herhaalde ze, wat luider. Ze kneep nu echt hard in mijn arm. ‘Kom op, ik tel af, opletten. Drie, twee, een… nu!’
Boekgegevens
Astrid Boonstoppel, Dit is hoe het ging, Uitgeverij Blossom Books, 224 pagina’s (€18,99)Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant editie 4 maart 2019.
