In het nieuwe boek van Gerard van Gemert probeert Lize, die leukemie heeft, samen met haar klasgenoten het mysterie rondom een leegstaande villa op te lossen.
‘Ga je mee?’
Lizie had de voordeur net geopend en zag haar vriendin onrustig heen en weer bewegen. ‘Waarheen?’
‘We gaan naar villa Havikshorst.’ Mila trok haar mondhoeken naar beneden om aan te geven dat ze dat best wel eng vond.
‘Wat?’ Lizie kende de verhalen over villa Havikshorst als geen ander. Het was het huis waar haar opa en oma jarenlang in hadden gewoond. Nadat opa was overleden, had oma daar nog een tijd alleen gewoond, tot ze het te groot vond en verkocht. Vanaf dat moment ging het mis. Er gebeurden de gekste dingen en er werd gezegd dat het er spookte. Er had zelfs al een paar keer een verhaal over in de krant gestaan. ‘Ik weet niet of ik mag,’ hield ze de boot af.
‘Dat wil je toch niet missen, Liz.’ Mila sperde haar ogen open. ‘Wie weet komen we wel spoken tegen.’ Ze giechelde erbij. Waarschijnlijk meer van de spanning dan omdat het grappig was.
Lizie zuchtte. Ze kon natuurlijk aan haar moeder vragen of ze mee mocht. Maar ze wilde morgen ook weer naar school en misschien was dit dan wel te veel. In de verte hoorde ze kinderen praten en lachen. Het geluid kwam dichterbij.
‘Ze komen eraan.’ Mila klapte in haar handen. ‘Nou, ga je mee?’ ‘Ik denk niet …’ begon Lizie. Maar ze zweeg toen ze Benjamin zag fietsen naast Valerie, die overdreven schaterlachte. Noud fietste aan de andere kant van Valerie. Benjamin had een glimlach om zijn mond. Lizie veronderstelde dat hij een flauw grapje had gemaakt en Valerie net deed of ze het supergrappig vond. En dat vond Benjamin dan weer leuk.
Lizie zuchtte weer. ‘Ik ga het even vragen.’ Ze draaide zich om en liep naar de keuken. ‘Mam?’
‘Ja, lieverd?’ Haar moeder stond groenten te snijden. Ze veegde haar handen aan haar schort af en keek Lizie aan.
‘Mag ik met de kinderen uit de klas mee naar buiten?’ Ze vertelde er met opzet niet bij waar ze naartoe wilden gaan.
Lizies moeder draaide haar ogen naar het plafond en keek nadenkend. ‘Hoelang heb je geslapen vanmiddag?’
‘Van één tot drie ongeveer.’ Daar was niets van gelogen. ‘En ik voel me prima.’ Dat was dan weer niet helemaal waar. Ze was nog best moe. Maar als ze vanavond vroeg naar bed ging, zou ze morgen vast weer fit genoeg zijn om naar school te gaan.
‘Oké, maar niet te lang.’ Haar moeder keek op de zwarte klok met witte cijfers die tegen de witte muur in de keuken hing. ‘Het is nu kwart voor vier. Voor vijf uur thuis, oké?’
Lizie knikte. Ze liep op haar moeder af en gaf haar een kus. ‘Tot straks.’
‘Veel plezier.’ Haar moeder keek haar bezorgd na en ging daarna verder met het voorbereiden van het eten.
Lizie verliet het huis via de achterdeur. Haar roze Batavusfiets stond nog buiten op het terras. Zo snel als ze kon, reed ze om het huis naar de voorkant. ‘Kom je, Mila?’
‘Nou ja.’ Mila stond nog voor de open voordeur te wachten.
‘Doe even de deur dicht,’ zei Lizie lachend.
Even later fietsten de vijf kinderen van groep zeven van basisschool De Piramide naar de rand van Brakersdorp, waar villa Havikshorst eenzaam tussen het groen stond.
Boekgegevens
Gerard van Gemert, De wens van de Havikshorst, illustraties: Mark Janssen, Uitgeverij Clavis, 132 pagina’s (€ 17,95)www.clavisbooks.com
