Kan een gewone jongen als Elliot de Griekse goden helpen om de demon Thanatos te vangen? Hij heeft ook nog eens genoeg éigen problemen!
‘Ik weet niet wat er gebeurd is,’ zei Charon. ‘Maar ik verwed er mijn elfde teen om dat het iets verdachts was. Destijds bracht ik met mijn boot de zielen van de doden naar de Onderwereld – van stervelingen en onsterflijken. Daar kon ik aardig aan verdienen – de doden werden toen begraven met een munt in hun mond om mijn kosten te dekken. Dat doet tegenwoordig niemand meer. Volgens mij komt dat door al dat contactloze betalen.’
Er was wat consternatie achter in de boot toen de centaur zijn achterpoten op de bank naast de elf legde.
‘Neem me niet kwalijk!’ zei ze hooghartig met een knikje naar een ander bordje: geen hoeven op de banken s.v.p.
‘En waar heb je Thanatos naartoe gebracht?’ vroeg Elliot.
‘Dat is ’t hem net,’ hield Charon vol. ‘Nergens. Ik begeleidde toentertijd elke dode ziel – inclusief Erebus nadat Zeus hem gedood had. Maar Thanatos heb ik nooit gezien. En als hij uit de gevangenis is, gaat hij recht op zijn Chaosstenen af. Daar is hij zo dol op als een mestkever op diarree.’
‘Hoe zien die eruit?’ vroeg Elliot.
‘Nou… het zijn kleine zwarte kevers die van mest houden,’ zei Charon.
‘De Chaosstenen,’ zei Elliot.
‘O, die,’ zei Charon. ‘Godallemachtig, je weet niet wat je ziet. De vier prachtigste juwelen die je ooit onder ogen kunt krijgen. De Vuursteen is een immense saffier, de Watersteen een dieprode robijn, de Luchtsteen een prachtige smaragd en de Aardesteen een schitterende diamant.’
‘Wacht even…’ zei Elliot, die zich de stenen voor de geest haalde. ‘Zijn het allemaal de verkeerde kleuren?’
‘Chaos – de oma van Thanatos – die de stenen heeft geschapen bij de geboorte van het universum, was een almachtige godin die het vermogen had om dag en nacht te maken,’ legde Charon uit. ‘Helaas was de ouwe schat zo kleurenblind als een bijziende vleermuis met een zonnebril… Als je meester bent over de stenen, ben je meester over de elementen – en dan heb ik het er nog niet over dat je zo rijk wordt als koning Midas. Voordat hij al zijn rijkdom investeerde in vastgoed aan de kust van Atlantis.’
Elliot spitste de oren.
‘Rijk? Hoe dan?’ vroeg hij zo terloops mogelijk.
‘Het gaat om de Aardesteen,’ zei Charon. ‘Moet je nagaan.
Als je heer en meester bent over de aarde kun je olie vinden, goud, begraven schatten – je zou in een mum van tijd schat- hemeltjerijk zijn.’
‘En waar zijn ze nu?’ vroeg Elliot wat gretiger.
‘Ik denk dat Zeus ze heeft,’ zei Charon. ‘Tenzij hij ze is kwijtgeraakt bij een van zijn echtscheidingen.’
Het geluid van een mobieltje dat overging klonk door de boot. De elf deed voorzichtig haar handtas open en trok zachtjes de telefoon eruit. Ze kuchte elegant en beantwoordde de oproep.
‘HALLO?’ riep ze luidkeels. ‘IK KAN NU NIET PRATEN! IK ZIT OP HET SCHIP DES DOODS!’
‘NEEM ME NIET KWALIJK?’ riepen alle passagiers in koor terwijl ze haar wezen op een rood omcirkeld verbodsbord met een elf erop die in haar mobiel zat te schreeuwen.
Elliots hersens draaiden op volle toeren. Een magische diamant die hem onmiddellijk rijk kon maken? Een diamant die hem kon helpen de schuld af te lossen en hun huis te redden? Een diamant die een… diamant was. Dát was een diamant die hij moest zien te vinden.
Boekgegevens
Maz Evans, Chaotische Goden 1. De ontsnapping van Thanatos, vertaling: Nan Lenders, Uitgeverij BILLY BONES, 384 pagina’s (€ 15,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie 4 februari 2019.
