De stilte van de witte stad is het eerste deel van een trilogie, die zich afspeelt in Vitoria: na Bilbao en San Sebastian de derde stad van Baskenland. Hoofdrolspeler in de boeken is politie-inspecteur Unai López de Ayala – alias Kraken.
Vitoria, augustus 2016
De televisieploegen maakten dag en nacht jacht op mijn vrienden. Ze hadden een primeur nodig en waren ervan overtuigd dat mijn vrienden die konden leveren. Sinds het bekend was dat ik door de moordenaar was beschoten, waren ze nergens in Vitoria meer veilig: vanaf dat moment had niemand meer rust.
De journalisten posteerden zich al vroeg in de ochtend bij hun voordeuren of in hun portieken. ’s Avonds kwam onze vriendengroep bijeen bij Saburdi in de Calle Dato, waar ze zwijgend een paar pincho’s aten. Niemand had zin om te praten en de koppige aanwezigheid van de verslaggevers hielp niet.
‘Het spijt me wat er met inspecteur Ayala is gebeurd. Gaat u vanmiddag naar de bijeenkomst?’ vroeg een journalist, zwaaiend met een krant. Het bericht stond breeduit op de voorpagina met een foto van mij erbij, bijna nog groter dan de kop zelf.
Die forse, donkere kerel die tevergeefs probeerde zijn gezicht voor de camera te verbergen was ik, een paar dagen voor het schot. Mijn vriendinnen tuurden naar de grond, mijn vrienden draaiden hun rug naar de camera.
‘We verkeren in shock,’ liet Jota zich uiteindelijk ontvallen en hij dronk zijn glas rode wijn in één teug leeg. ‘Het leven is niet eerlijk, het is niet eerlijk.’
Misschien hoopte hij dat dit zou volstaan om de journalisten af te poeieren, maar toen kregen ze Germán in het oog, mijn broer, onmogelijk te negeren met zijn lengte van een meter twintig waarmee zijn dwerggroei hem heeft gestraft. Germán probeerde zich te verschansen in de toiletten. De verslaggever, met een door de wol geverfde blik dankzij duizenden primeurs, waarschuwde de camera’s zodra hij hem herkende.
‘Het is zijn broer, erachteraan!’
Mijn broer keek om voordat hij de deur van de toiletruimte voor hun neus dichtsmeet, een beweging die diezelfde avond op alle landelijke kanalen werd uitgezonden en herhaald.
‘Lazer op,’ was het enige wat hij zei, niet eens boos, zelfs niet beledigd. Simpelweg uitgeput.
Ik weet dat alle Vitorianen in shock verkeerden omdat ik een kogel in mijn hoofd had gekregen. En als ik daarover had kunnen nadenken, iets wat fysiek onmogelijk was, dan had dat me van pure emotie de das omgedaan.
Het laatste waar een politieagent aan denkt als hij een zaak afrondt is dat hij zelf het ultieme slachtoffer zal zijn van de seriemoordenaar die de stad zo lang in de greep van de angst heeft gehouden, maar het leven kent nu eenmaal tal van creatieve manieren om je een loer te draaien.
En… ja, voor mij liep het niet goed af. Ik eindigde zoals ik al zei met een kogel in mijn kop. Maar misschien moet ik eerst wat dieper ingaan op wat oorspronkelijk ‘de dubbele moord in de dolmen’ werd genoemd en wat later het begin van een ware slachtpartij bleek te zijn die jarenlang minutieus werd voorbereid door een crimineel brein met een iq dat ver boven het gemiddelde lag van iedereen die hem probeerde te ontmaskeren voordat hij opnieuw zou toeslaan.
Als een seriemoordenaar een verdomd genie is, kun je alleen maar bidden dat jouw loterijballetje niet uit de gouden bol valt en het kind dat aan de beurt is om de nummers te zingen dat niet met trillende stem hoeft te doen.
Boekgegevens
Eva García Sáenz de Urturi, De stilte van de witte stad, vertaling: Elvira Veenings, Uitgeverij A. W. Bruna, 486 pagina’s (€ 15,00)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2019.
