Kan een jongen die niet echt bestaat wel overleven als niemand hem verzint? Een spannend en betoverend boek over vriendschap en verbeelding.
Amanda deed iets onverwachts, iets wat ze anders nooit deed: ze gilde. Zonder na te denken schopte ze naar de stoel, en naar de plek waar het meisje had gekropen.
Achteraf bedacht ze dat het belachelijk was om zo te gillen, te roepen als een meisje, terwijl ze alleen een gezicht had zien oplichten in het donker, en misschien zelfs niet eens dat. Het was zo snel verschenen, in een flits, wist ze wel zeker dat ze een gezicht had gezien? (Over die vraag hoefde ze niet lang na te denken, het antwoord was ‘Ja’.)
Enkele seconden later kwam Goldie de werkkamer binnengestormd, ze liep de papiermand omver en vloekte weer. Ze hield de telefoon voor zich uit, het schermpje verlichtte de kamer met een zwakke blauwe gloed.
En er was niemand te zien.
Goldie trok de stoel onder het bureau vandaan en stak haar hand uit om Amanda overeind te helpen.
Ze waren zonder twijfel de enige twee mensen in de kamer. Amanda keek om zich heen en Goldie richtte haar mobieltje naar alle hoeken.
‘Er was hier een meisje,’ zei Amanda hijgend.
‘Nou, nu is er niemand meer,’ antwoordde Goldie, en ze legde een hand op Amanda’s schouder.
Je hebt het je vast verbeeld. Dat kan gebeuren als het donker is, weet je wel, als het opééns donker wordt. Stroomonderbrekingen zijn akelige dingen. Stil maar.’ Ze klopte zachtjes op Amanda’s hoofd. Normaal gesproken zou ze daar woest van worden, maar nu merkte ze het nauwelijks, ze was te druk aan het nadenken.
Amanda wist dat ze het zich niet had verbeeld (of toch?), maar meer kon ze niet zeggen. Ze vroeg zich af waar het meisje heen was, in haar hoofd vinkte ze elke kamer in het huis af. En toen dacht ze aan Rudger.
***
Boven zat Rudger nog steeds in de slaapkamer. Hij zag niet beter in het donker dan een echte jongen. Toen hij Amanda’s gegil hoorde, liep hij naar de deuropening, een iets donkerdere rechthoek in de donkergrijze slaapkamermuur. Voor hij de deuropening bereikte, flitste een derde bliksemstraal helder en verblindend door de ramen en toen zag hij haar staan.
Het meisje. Met lang, sluik zwart haar, een donkere jurk, witte sokken en diepliggende droevige ogen, die gedeeltelijk verborgen waren.
Hij herkende haar van Amanda’s beschrijving. Ze was de denkbeeldige vriend van de man die vanmiddag aanbelde voor een onderzoek. Zeker weten.
Zelfs als Amanda hem niet had verteld wat ze was, had Rudger het opgemerkt. Hij wist niet wat haar precies verraadde, wat hem overtuigde, maar hij zag gewoon dat ze niet écht was. Misschien was het zoals het oude gezegde: soort zoekt soort.
Boekgegevens
A.F. Harrold met illustraties van Emily Gravett, De spinsels, vertaling: Tine Poesen, Uitgeverij Clavis, ISBN 978 90 448 2573 2 (€ 16,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2015
