In deze nieuwe roman van Arthur Japin zoekt Tilly een vervangster van zichzelf voor haar man omdat zij zelf ernstig ziek is. De vrouw die zij vindt blijkt echter zo perfect bij hem te passen dat hij haar al gevonden had… Niets is wat het lijkt in deze tragedie die gaandeweg in een klucht verandert.
De receptioniste van het Blue Harbour bleek Oceaniës antwoord op de jongen van het reisbureau. Je kon er met geen bijl in doordringen met als extra handicap dat zij geen Engels verstond.
‘This is Mrs Hardenburg,’ had Tilly gezegd.
‘Yes,’ had het meisje geantwoord, ‘Mrs Hardenburg, she in her room.’
Ze klonk schattig. Je kon bijna horen hoe vriendelijk ze erbij glimlachte. Strak pakje van glimmende gele zijde, lotustulp in haar haren, heel idyllisch, Tilly zag het gewoon voor zich.
‘No, no, I am Mrs Hardenburg.’
‘Yes, she in her room. But no talk now. Mrs Hardenburg,she getting a massage.’
Dit ging lang duren.
‘I would like to speak to my husband, Mr Hardenburg.’
‘Yes please, I tol’ you, she getting a massage. Tonight she on her honeymoon.’
Of iemand anders haar misschien te woord kon staan, had Tilly nog gevraagd, maar ook die boodschap was niet doorgekomen. Daarna had ze geprobeerd uit te leggen dat het meisje zich vergiste. Er logeerde bij hen wel een Mr Hardenburg maar geen Mrs, het gelukkige bruidje over wie zij het had moest iemand anders zijn, omdat Mrs Hardenburg haar bruiloft al lang geleden had gevierd. ‘No no, is correct.’ Het kind had heel erg moeten lachen om haar stommiteit. ‘Is my mistake. No honeymoon. You right. Mr and Mrs Hardenburg, they marry already. They anniversary today.’
Tilly had nog overwogen om op te hangen. Had het maar gedaan, had ze later nog weleens gedacht, maar nee, ze zette door.
‘Gefeliciteerd,’ had Tilly gezegd, zomaar eigenlijk, om de impasse te doorbreken. ‘Dan zou ik de bruidegom met die mijlpaal graag even gelukwensen. Could you put me through to suite 14?’
‘No, no, suite 14 is Lagoon Lodge. She Mrs Hardenburg. She getting amassage.’
Stemverheffing had uiteindelijk geholpen. Tilly kreeg een bandje met de plaatselijke steelband, maar uiteindelijk werd er dan in suite 14 opgenomen.
‘Hardenburg,’ zei een vrouwenstem. En toen daarop geen weerwoord kwam: ‘Hello? Who is speaking? Hello?’
‘Reception,’ had Tilly uiteindelijk geroepen. Waar ze het vandaan gehaald had, wist ze niet. Niet alleen deed ze de stem van het meisje achter de balie na – terwijl ze voelde hoe onder haar billen de vering van de bank begon te trillen – maar ze trok er in haar paniek zelfs een soortgelijke lege glimlach bij. ‘Mr Hardenburg, he there?’
De vrouw zei dat ze hem met een half uurtje terug verwachtte.
‘Mr Márkus Hardenburg?’
‘Mr Markus, yes,’ had de stem uit de suite geantwoord. ‘Is this about tonight?’
‘Tonight,’ had Tilly gestameld. ‘Yes, right, tonight you anniversary. Please tell, you marry how long?’
‘Who is this?’ had de vrouw nog eens gevraagd.
‘Is reception,’ had Tilly haar verzekerd. Langzaam voelde ze zich licht worden in haar hoofd. Ze stond op het punt van breken, maar ongeloof hield haar nog even op de been. Dit moest een vergissing zijn, dat móést, en ze kon niet ophangen voordat ze zeker wist dat dit allemaal niet waar was. ‘Is for the cake tonight. Cook need to know. How many candles, please? Cook ask, you know each other how long?’
‘One year today.’ Een gevoel gevleid te zijn had het iets te makkelijk gewonnen van haar achterdocht. Als ze in de keuken zo attent zijn vanavond iets speciaals voor ons te willen doen, had Iris gedacht, dan verdienen ze antwoord ook. ‘Mr Markus and me,’ had ze gezegd, ‘we met a year ago today exactly.’
Boekgegevens
Arthur Japin, De man van je leven, Uitgeverij De Arbeiderspers, ISBN 978 90 476 1536 1 (€ 19,95)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie december 2013.
