De kinderwet is een van de geliefdste romans van Ian McEwan. Trouw noemde het bij verschijnen een ‘vlammend pleidooi voor zorgvuldigheid’, de Volkskrant ‘een superieur geschreven roman over hoe een rechter tot een uitspraak komt’ en voor NRC maakte de nadruk op de familierechter het tot een ‘briljant boek’.
Mocht Fiona een verwarde herinnering hebben aan het moment dat ze de kamer van Adam Henry binnenstapte, dan kwam dat door de ontregelende contrasten. Ze moest veel in zich opnemen. Het was er halfdonker, op het helle licht meteen om het bed na. In een hoek ging Marina net in een stoel zitten, met een tijdschrift waarvan ze in een dergelijke schemer onmogelijk de tekst kon lezen. De behandel- en controleapparatuur om het bed, de hoge stellages met hun slangen en de lichtgevende schermen straalden iets waakzaams uit, bijna een stilte. Maar er was geen stilte, want zodra ze binnenkwam, praatte de jongen al tegen haar, was het moment al aangevangen of losgebarsten zonder haar en bleef ze verdoofd achter. Hij zat rechtop, ondersteund door kussens tegen een metalen rugleuning, verlicht als het ware door één enkel spotje in een theaterproductie. Op de lakens om hem heen verspreid lagen tot in de schaduwen boeken, folders, een vioolstok, een laptop, een koptelefoon, sinaasappelschillen, snoeppapiertjes, een doos tissues, een sok, een notitieboekje en tal van gelinieerde volgeschreven bladzijden. De gebruikelijke tienerrommel die ze van haar familiebezoeken kende.
Het was een lang smal gezicht, lijkbleek, maar wel mooi, met onder de ogen blauwpaarse halvemaantjes die subtiel tot wit vervaagden en volle lippen die in het sterke licht ook paarsig leken. De ogen zelf leken wel violet en waren heel groot. Boven aan een van zijn wangen zat een moedervlek, die iets even kunstmatigs had als een gepenseeld schoonheidsvlekje. Zijn bouw was tenger, zijn armen staken als stokken uit het ziekenhuishemd. Hij praatte ademloos en ernstig, en in die eerste paar seconden verstond ze niets. Daarna, toen de deur met een pneumatische zucht achter haar dicht zwaaide, begreep ze dat hij haar vertelde dat het heel vreemd was, maar dat hij altijd had geweten dat zij bij hem op bezoek zou komen, dat hij volgens hem die gave, dat gevoel voor de toekomst had, dat ze bij godsdienstles op school een gedicht hadden gelezen waarin stond dat de toekomst, het heden en het verleden allemaal één waren en dat dit ook in de Bijbel stond. Zijn scheikundeleraar had gezegd dat de relativiteitstheorie bewees dat de tijd een illusie was. En als God, de poëzie en de wetenschap allemaal hetzelfde zeiden, moest dit wel waar zijn, vond zij ook niet?
Hij zonk achterover in de kussens om op adem te komen.
Zij stond nog aan zijn voeteneinde. Nu kwam ze naar de kant van zijn bed waar een plastic stoel was neergezet en stelde zich met uitgestoken hand voor. De zijne was koud en klam. Ze ging zitten en wachtte af wat hij nog meer zou zeggen. Maar zijn hoofd leunde naar achter en hij keek naar het plafond en lag nog bij te komen, ze besefte dat hij een antwoord verwachtte. Ze werd zich bewust van het gesis van een van de apparaten achter haar, en ook van een gedempt snel gepiep, op de gehoordrempel of althans de hare. De hartmonitor, laag gezet ten gerieve van de patiënt, verried zijn opwinding.
Ze boog zich naar voren en zei dat hij volgens haar gelijk had. Als in de rechtbank verschillende getuigen die elkaar nog nooit hadden gesproken allemaal hetzelfde over een gebeurtenis zeiden, dan was naar haar ervaring de kans groter dat dit waar was.
Boekgegevens
Ian McEwan, De kinderwet, vertaling: Rien Verhoef, Uitgeverij De Harmonie, 208 pagina’s (€ 15,00)
